________________
શ્રી ધીરજલાલ શાહ એટલે દરેક બાળકને તેને પરિચય થાય એમાં નવાઈ નથી. અમારે ત્યાં લાલિયે, ડાવિયે, મેતી વગેરે કૂતરા અવારનવાર આવતા અને રોટલે ખાઈ પૂંછડી પટપટાવી. ચાલ્યા જતા, પણ શેરીમાં બેસીને અમારા ઘરની ચોકી કરતા, એટલે તેમણે ખાધેલું હલાલ જ કર્યું કહેવાય. જ્યારે કૂતરી વિઆતી ત્યારે અમારે માથે ખાસ કામગીરી આવી પડતી. મોટાં બૈરાંઓ કહેતા કે “બધા ઘરે ફરીને ઘઉને આટો, તેલ, ગોળ વગેરે લઈ આવો. આપણે તેને શીરે, કરીને ખવડાવીશું.” એટલે અમે માટલાની એક મેટી ઠીબ લઈને એ બધી સામગ્રી ભેગી કરી લાવતા અને બૈરાંઓ. તેને શીરો બનાવીને ખવડાવતાં. એ વખતે કૂતરીને ખૂબ ભૂખ લાગે છે, તેથી શીરે વગેરે ન ખવડાવવામાં આવે તે બચાઓને મારી નાખે છે, એમ જાણેલું. તેને કુરકુરિયા કયારે મોટા થાય તેની અમે રાહ જોઈ રહેતા. તે જરા હાલતા ચાલતા થાય કે તેની સાથે રમવા મંડી પડતા. તેની અમારા છોકરાઓ વચ્ચે વહેંચણી પણ થતી અને તેમાં તકરાર પડતી તે મારામારી પણ જામતી. ઘણી વાર તે જમતી વખતે પણ હું કુરકુરિયાને પાસે બેસાડતે. - બિલાડીનાં બચ્ચાં પણ ખૂબ રમતિયાળ. કલાકો સુધી રમ્યા જ કરે. શરીરે ખૂબ સુંવાળા એટલે પકડવામાં મજા. આવે. પણ સાચવવાનું એટલું કે તે પોતાનાં તીણ નહોર, મારી ન દે !
પશુઓ મારા પ્રારંભિક ચિત્રોમાં ઠીક ઠીક ઉતરેલાં, પણ કાવ્યમાં કવચિત્ કવચિત. પરંતુ મેં જ્યારે અવધાન
