________________
૬૪
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ
રીતે પેાતાના હોઠ આખા દિવસ ઊંચા નીચા કાં
નથી કરતા ?
અમારે ત્યાં પહેલાં ગાય-ભેસા હતી, એક ઘેાડા પણ હતા, પણ તે મારી સાંભરણની વાત નથી. મારી સાંભરણમાં તા એક સુંદર બકરી પાળેલી, જેને અમે પતીરી કહેતાં. બિચારી બહુ ભલી. દિવસમાં ચાર વખત થોડું થોડુ દોહવા દે. મે' એના સાકર જેવા દૂધની સેઢા સીધી મેામાં પાડેલી છે. આ ખકરી સામાન્ય રીતે બધું ખાતી, પણ તેને એારડીના પાલા બહુ ભાવતા, એટલે ઘરમાં તે પાલેા વારવાર લાવવામાં આવતા. આ બકરીને બે બચ્ચાં થયેલાં, તેને મે સારી રીતે રમાડેલાં. તેઓ જ્યારે આનંદમાં આવી દોડાદોડ કરતા, ત્યારે મને પણ દોડાદોડી કરવાનું મન થઈ જતું. એ બકરી ત્રણ કે ચાર વર્ષ પછી. મરણ પામેલી. તેનાં ખચ્ચામાંથી એક બકરી માટી થયેલી અને તેણે પણ પેાતાની માની માફક દૂધ આપી અમને રાજી કરેલા.
ઘેટાંને અમારે ત્યાં ગાડર કે ગાડરાં કહેતાં. તેના પરિચય ઉપરજ્જેા જ ગણાય, છતાં તેએ વાડામાં કેવી રીતે. બેસતાં, સાથે કેવી રીતે ચરવા જતાં, સાંજટાણે ટાળામાં પાછા કેવી રીતે આવી જતાં, અને ઊન કેવા ખેડકાં લાગતાં, એ બધું બરાબર યાદ છે.
તરાઈ જતી ત્યારે
કૃતરા અને બિલાડી તા ઘરનું પ્રાણી કહેવાય,
