________________
શ્રી વીજલાલ શાહુ
પ૩
મળતા કે રાત્રે ભગવાન છાનામાના આવીને આ બધું બનાવી જાય છે ! એ વખતે મારે માટે ભગવાન શબ્દ એવા ભારે હતા કે તેની સામે કઈ પણ ખેલવાની, વિચારવાની કે પ્રશ્ન કરવાની હિંમત થતી નહિ. પરંતુ આ છોડ-વેલાને પાંગરતા તથા ફૂલવાળા થતાં જોઇને મને ખૂબ આનંદ આવતા. ખાસ કરીને ફૂલની સામે તા હું ટગર ટગર જોયા જ કરતા. એમાંથી કાઇ ફૂલ ખરી જતું તેા મને ભારે દુઃખ થતું.
જ
ભીંડાની કૃણી શિંગા, ગવારની લાંબી ફળિયા તથા તુરિયાંને તેના વેલા પર લટકતાં જોવાં એ પણ જીવનના એક આનંદ છે! પણ આજે તા આપણુ આનંદનું ધારણ એટલું વિકૃત થઇ ગયું છે કે આપણે આવી શાંત ને ન`િક વસ્તુને આનંદ માણી શકતા નથી ! આપણને તા ૫૫ ટી'ટી' કે છન—ન—ન-છમ હોય ત્યાં જ આનંદ આવે છે!!
કહેાળાના નિ–પ્રતિદિન વધતા જતા કદે મારી કુતૂહલવૃત્તિને સારી રીતે ઉશ્કેરેલી. ‘શું તે હજી માટું થયા જ • કરશે ? કેવડું મોટું થશે ? એ આવડુ' માટુ' શી રીતે થતુ હશે ? વગેરે વગેરે. પરંતુ આખરે તેને ઉતારી લેવામાં આવતું, એટલે મારી કુતૂહલવૃત્તિ શાંત થતી. આ ફળમાં એક ખૂબી એ છે કે તેને કાપીને ઘઉંના આટાની બાંધેલી કણક પાસે મૂકયું હોય તેા કણક અવશ્ય આસરી જાય, અર્થાત્ ઢીલી પડી જાય.
આ બકાલાં કે શાકભાજીને લીધે કાઇ કાઈ વાર અમારાં ફળિયામાં ઘા આવતી. એ નાની પાટલાઘા હતી.
