________________
૧૯૨
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ રૂપિયા બે હજારનો ચેક બેંકમાં રજૂ થયે હતું અને તે સ્વીકારાય તે માટે અમારે બેથી ત્રણ કલાકમાં તેટલી રકમ બેંકમાં ભરી દેવાની જરૂર હતી. કાર્યાલય શરૂ થયા પછી વ્યવસ્થાપકે આ બાબતમાં અમારું ધ્યાન ખેંચ્યું, પણ તેને તાત્કાલિક તેડ નીકળે એમ લાગ્યું નહિ. છેવટે અમે ઉવસગહર સ્તોત્રને આશ્રય લેવા વિચાર કર્યો અને તેનું શ્રદ્ધાપૂર્વક સ્મરણ કરવા માંડયું. એ સ્તોત્રને સાત વાર પાઠ કર્યા પછી અમે થોડી વિશ્રાંતિ લેવા લાગ્યા. એ વખતે એક અજાણી વ્યક્તિએ અમારા કાર્યાલયમાં પ્રવેશ કર્યો અને અમારું નામ પૂછ્યું. અમે તેને સત્કાર કર્યો અને બેસવા માટે ખુરશી આપી. તેણે કહ્યું: “મારે તમારી સાથે એક ખાનગી વાત કરવી છે.” એટલે અમે બંને પાસેના ઓરડામાં ગયા. ત્યાં એ વ્યક્તિએ જણાવ્યું કે, “મારે અને તમારે આમ તો કંઈ ઓળખાણ નથી, પણ મેં તમારું નામ સાંભળ્યું છે અને તેથી જ અહીં આવેલ છે. તમે મારી રૂપિયા બે હજારની આ રકમ અનામત રાખ.” અને તેણે પોતાના ગજવામાંથી રૂપિયા બે હજારની નોટ કાઢી. વિશેષમાં તેણે કહ્યું: “હું ગુજરાતના પ્રવાસે જવા ઇચ્છું છું, એટલે આ રકમને મારી સાથે ફેરવવાની ઈચ્છા નથી.”
આગંતુકના આ શબ્દો સાંભળતાં જ અમેં આશ્ચર્યમાં ડૂબી ગયા અને ફરી તેના ચહેરા સામે જોયું, પણ એ ચહેરે ધીર-ગંભીર હિતે, સ્વસ્થ અને પ્રસન્ન હતે.
