________________
૧૭૬
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ જનાવરોનું તો આ પ્રિય સ્થાન હતું. જંગલમાં અમુક અંતરે પોલીસની ચોકીઓ હતી. તેઓ એક ચેકીથી બીજી ચેકીએ પ્રવાસ કરતા, ત્યારે પિતાનું રેશન તથા એક ગાય સાથે લઈ જતા. આ પોલીસની સાથે રસ્તો કાપવાને હતું. તેમની સૂચના અનુસાર શ્રી ધીરજલાલભાઈ તથા તેમના સાથીઓ સાથે બુકાની બાંધી, જેથી જીવડાંઓને ભયંકર ગણગણાટ કાનને ખરાબ કરે નહિ. હાથમાં ધારિયા જેવા હથિયાર ધારણ કર્યા કે જે રસ્તાને આંતરી લેનાર વેલવેલાને કાપવામાં કામ આવે. સાથે પોટાશ પરમેગેનેટની થોડી પડીકીઓ પણ લીધી કે જે ઝરણાનું પાણી પીતાં પહેલાં તેને સ્વચ્છ કરવાના કામમાં આવે. જો એ ઝરણાનું પાણી એમ ને એમ પીવાય તો મેલેરિયા લાગુ પડ્યા વિના રહે નહિ.
આ વખતે શ્રી ધીરજલાલભાઈ પાસે ભાતું હતું નહિ. માત્ર અર્ધા કલે જેટલો ગોળ હતું. તેનું પાણી પીને બે દિવસમાં ચાલીશ માઈલનો પ્રવાસ કર્યો હતે. અને રાત્રિએ ઊંચા માંચડા પર ગાળી હતી કે જ્યાં શિકારી પશુઓના આક્રમણને ભય રહે નહિ. ત્રીજા દિવસે સિપાઈઓએ પોતાની પાસેનો થોડો આટો આપ્યો હતો. તેમાંથી રોટલી, બનાવી મીઠા સાથે ખાધી હતી.
આ છેલ્લા દિવસે પવન જેરથી ફૂંકાતો હતો, અને ડાળી સાથે ડાળી અથડાતાં તેમાંથી અગ્નિ કરતા હતા. ભયંકર વરસાદ થોડી જ વારમાં તૂટી પડે એવાં ચિહ્નો જણાતાં હતાં, એટલે શ્રી ધીરજલાલભાઈ તથા તેમના સાથી ખૂબ ઝડપથી ડુંગર ઉતરી ગયા, પરંતુ એમ કરતાં
