________________
૧૭૪
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ
પાઈ જોવા નીકળી પડ્યા. અહી તેએ એક પંજાબી ગૃહસ્થને ત્યાં ઉતર્યા હતા. તેણે કહેલુંકે પાઈ તા નજીકમાં છે; તે જોઈ ને સમયસર પાછા આવી શકશેા. પણ થાડું ચાલતાં જ મા અદૃશ્ય થયા. પછી તા દૂર એક દીવા દેખાતા હતા, તેને નિશાન બનાવી ચાલવા માંડયું. એમ કરતાં, ખસખસનાં ખેતરા આવ્યાં કે જેના ડાડામાંથી અફીણ બને છે. એ ખેતરો ખૂંદતા નદીના કિનારે પહેાંચ્યા, ત્યારે જણાયુ કે પાઈ તા તેની પેલે પાર છે. હવે એ નદી સાંકડી પણ ઘણા વેગવાળી હતી. તેના કિનારે કિનારે ચાલવા માંડયું અને એમ કરતાં તે એક લકડિયા પૂલ પાસે આવીને ઊભા. આ પુલ જાડા ત્રણ વાંસના જ બનેલા હતા. આજુબાજુ પકડવાનું ક`ઇ પણ ન હતું. જો શરીરનું સમતોલપણુ, જરા પણ ગયું તેા નદીમાં પડીને મેાતને ભેટવાનું નિશ્ચિત હતું. હવે તેના પર ચાલીને સામા કિનારે,જવું કે કેમ ? એ પ્રશ્ન · ખડા થયા, પર`તુ મનમાં પાઈ જોવાના દૃઢ નિરધાર હતા, એટલે નિર્ણાય પુલ પાર કરીને સામે જવાના થયા.
એ રીતે તેઓ પુલ પાર કરીને સામે કિનારે પહેાંચ્યા અને નદી કિનારે ચાલતાં ચાલતાં પેાઈ સમીપે આવી ગયા. ત્યાં એક તબૂ તાણેલા હતા અને બહારના ભાગમાં કેટલીક મીઠાઇ વેચાતી હતી, જે પ્રાય : જીવડાંઓની બનેલી હતી. અંદરના ભાગમાં કેટલાંક ટેબલેા નખાયેલાં હતાં, ત્યાં જુગાર રમાતા હતા અને લાંબી નળીઓ દ્વારા અફીણના કસુ પીવાતા હતા. તેની સામે મધ્યમાં રંગ મંચ હતા અને તેમાં ભવાઈ જેવા ખેલ ચાલી રહ્યો હતા.
