________________
ભારતની એક વિરલ વિભૂતિ પહોંચ્યા, ત્યારે એ છાત્રાલય ખાનપુર--બહેચર લશ્કરીના બંગલે ચાલતું હતું. ત્યાં છાત્રાલયના ગૃહપતિએ વાત કરતાં જણાવ્યું કે “હાલ કઈ ધાર્મિક શિક્ષક નથી, એટલે વિદ્યાર્થીઓનું ધાર્મિક શિક્ષણ અટકી પડયું છે. છાત્રાલયે આટઆટલા વિદ્યાર્થીઓને ભણાવ્યા, પણ કોઈ ધાર્મિક શિક્ષક થયો નહિ. સહુની દૃષ્ટિ પૈસા તરફ જ દોડે છે.” - શ્રી ધીરજલાલભાઈ તેમની અંતરંવેદના કળી ગયા. અને “આ સંબંધી શું થઈ શકે ?” તેના ઊંડા વિચારમાં સરકી ગયાઃ “હું ધારું તે ધાર્મિક શિક્ષણ જરૂર આપી શકું, પણ મારા ધંધાનું શું? બે પૈસાનું મોટું તે હમણ જ જેવા પામ્યું . કુટુંબે ઘણું દુઃખ સહન કર્યું છે, હવે તેને કંઈપણ ખમવું પડે, એવું શા માટે કરવું ? પરંતુ છાત્રાલયને ઉપકાર મારા પર ઘણું મટે છે. વળી ગૃહ પતિજી પણ મારા અનન્ય ઉપકારી છે. શું તેમની અંતર-- વેદના ઓછી કરવાની મારી ફરજ નથી?”
વિચારનું ભારે ધમસાણ મચ્યું, પણ તેમના ભાવનાશીલ કર્તવ્યપરાયણ અંતરે ફેંસલે ધાર્મિક શિક્ષક બનવાની. તરફેણમાં આપ્યો. તેમણે ગૃહપતિજીને જણાવ્યું કે “આવતી. કાલથી હું અહીં આવીશ અને છાત્રોને ધાર્મિક શિક્ષણ આપીશ” આ ઉત્તર સાંભળતાં જ ગૃહપતિજીના મુખ પર આનંદની રેખાઓ તરવરી ઉઠી.
બીજા દિવસે શ્રી ધીરજલભાઈ છાત્રાલયમાં ગયા અને. તેમણે પોતાની ત્રણ-ચાર રૂપિયાની માસિક આવક છોડી.
