________________
વેર
સાચો યાત્રા કેનું નામ !
ડાં વર્ષો પહેલાંની આ વાત છે, જ્યારે લેકે યાત્રા વાહનમાં નહિ પણ પગપાળી કરતા હતા, તે દિવસની આ વાત છે. એક શેઠ તખતગઢથી પાલીતાણુની યાત્રાએ ગયા. સાથે એમનાં પત્ની પણ હતાં. બંને જણ લાંબો પ્રવાસ કરી પાલીતાણું પહોંચ્યાં. ગિરિરાજ ઉપર ચાલીને જઈ દેવનગરીનાં દર્શન કર્યા. પ્રભુનાં દર્શનથી એમને આત્મા નાચી ઊઠયો.
જે વસ્તુ ઘણું કષ્ટ પછી લાંબે ગાળે મળે તેનું મહત્ત્વ કઈ ઔર હોય. શેઠે પણ ઘણું પ્રવાસ, પછી જીવનમાં પ્રથમવાર જ આદીશ્વર પ્રભુને જોયા. એમનો આત્મા ડોલી ઊઠયો. આનંદમાં ડેલતા શેઠ મંદિરની બહાર નીકળ્યા, ત્યાં એક સાધુને ભેટો થયો. શેઠે એમને પણ પ્રેમથી નમન કર્યું. સાધુએ પૂછ્યું: “શેઠ, તમે દૂરથી યાત્રાએ આવ્યા દેખાઓ છે?”
શેઠે બે હાથ જોડી “હા” કહી.
સાધુએ કહ્યું : “તમે દર્શન કર્યા, હવે તો તમે તમારા ગામ ભેગા થશે, પણ દર્શનની મીઠી યાદ હૈયામાં કઈ રીતે રાખશો ? જે આ પવિત્ર સ્થળમાં કેઈ નિયમ લે, કઈ સંભારણું લે, તે કંઈક મીઠી સ્મૃતિ હૈયામાં સદા ટકી રહે. બાકી પથ્થર ઉપાડીને તે મજૂરો પણ આ તીર્થ ઉપર આવે છે. એમને થડે જ યાત્રાને લાભ મળવાન હતો ! યાત્રા તે તે કે જેની મીઠી યાદ આપણું જીવનને કેઈ સદ્ગુણથી ભરી દે !'
રંગમંડપમાં પ્રભુની સામે ઊભા રહીને જ શેઠે સાધુનાં વચન સાંભળ્યાં. એમને આ વચને મીઠાં લાગ્યાં. એમણે કહ્યું: “આપની વાત સાચી છે. દેવનાં દર્શન થયાં. ગુરુનાં વચનામૃતે પણ સાંભળવા મળ્યાં. હવે એક નિયમ લઉં તે ધર્મ પણ જીવનમાં આવે.. તે ગુરુદેવ! મને નિયમ આપે. ગમે તેવા પ્રસંગમાં પણ ભારે
