________________
સાગરજી મહારાજ માંદા હતા. ભક્તોએ ડૉકટરને લાવ્યા. મહારાજશ્રીની છેલ્લી સ્થિતિ હતી. ડકટરે તપાસીને ખાનગીમાં જઈને એક ભાઈને કહ્યું. સીરિયસ છે.' મહારાજશ્રીને કાને આ શબ્દ પડયા. મહારાજશ્રી હસી પડયાઃ “અરે, ભલા ડૉકટર! આ વાતને ખૂણામાં જઈને શું કહે છે ? હવે ભય ક્યાં છે કે ગભરાવાનું હોય ? સમરાંગણના મરણિયા લડવૈયાને મૃત્યુને ભય કેવો? એ લડવા માટે, તે નીકળે છે. અમે મૃત્યુની સામે જંગ ખેલવા તો સાધું થયા છીએ.”
આ સાંભળી સૌ. નમી પડ્યા. મૃત્યુની છેલ્લી પળે પણ કેવું ધર્ય! મૃત્યુ પ્રત્યે કેવી બેપરવાઈ? કિંમત્ર દેહની નહિ, પણ આત્માની છે! એ માટે એક સુંદર દૃષ્ટાંત આપું.' જીવનનાં મૂલ્ય
એક કંજૂસ કરોડપતિનું શબ સ્મશાનમાં પડ્યું હતું. એ સ્મશાન નદીના કિનારે હતું. આ વહેતી નદીના કિનારે એક યોગી બેઠા હતા. એટલામાં એક ભૂખું શિયાળ પેલા શબ પાસે આવ્યું અને શબ પર તરાપ મારી. ત્યાં મેગી બોલ્યા : છે ? કવ્વા! મુન્ન
શ્વ સદા નિર્ચ નિર્જ ઃ “શિયાળ! રહેવા દે રહેવા દે. આ નીચ દેહ છે. એની કાયા નિંદાને પાત્ર છે, એને ખાઈશ તો તારી પણ બુદ્ધિ ભ્રષ્ટ થઈ જશે.”
શિયાળે કહ્યુંઃ “બાપુ! મને ખૂબ ખૂબ ભૂખ લાગી છે. હું બીજું કાંઈ નહિ ખાઉં, હું તે માત્ર એના હાથ જ ખાઈશ.”
યેગી કહેઃ “હાથ ન ખવાય કારણ કે દસ્તી વાવિવકિત આ હાથ દાન વર્જિત છે. આ હાથે દાન કર્યું નથી. આ હાથથી એણે લૂંટ જ ચલાવી છે. આ હાથથી એણે નોટના બંડલે જ ભેગાં કર્યા છે. કેવી રીતે ભેગાં કર્યો છે તે તને ખબર છે? લૂંટીને, લકોને ફસાવીને, અજ્ઞાનમાં રાખીને, વિશ્વાસઘાત કરીને –ભેગાં કર્યો છે.”
