________________
એમને ગુરુ-દર્શનની પ્યાસ જાગી. જેણે આખા જીવનમાં દેવ-ગુરુધર્મની ઉપાસના કરી, તેને તે અત્યારે કેમ વીસરી શકે? એમણે કહ્યું: “મને એક જ ઈચ્છા છે. પ્રભુનું નામ સંભળાવનાર કઈ ત્યાગીના સાંનિધ્યમાં ભારે દેહ છોડું...”
આ સમરભૂમિમાં ત્યાગી સાધુ લાવવા ક્યાંથી ? રણમેદાનમાં એક તરગાળે હતે. એણે સાધુને વેશ ભજવવા હા કહી. એ સાધુને વેશ પહેરી હાજર થયે અને દૂરથી જ ધર્મલાભ કહી ઊભો રહ્યો. મહામંત્રી ઉદયન સાધુને જોતાં જ પથારીમાંથી અર્ધા બેઠા થઈ ગયા. એમની આંખમાં પ્રેમનાં ઝળઝળિયાં આવ્યાં. એમને થયું, મારું કેટલું પુણ્ય કે અંત સમયે આવા ત્યાગી મહાત્માનાં પણ દર્શન થયાં. એણે ચરણરજ લીધી. પેલાએ નમો અરિહંતાણું સંભળાવ્યું. ઉદયનનું માથું નમ્યું. એણે છેલ્લું શરણ લીધું. અરિહંત શરણું પવનજામિ, અરિહંતને શરણે જાઉં છું. '
ઐસી દશા હે, ભગવન, જબ પ્રાણ તનસે નીકલે, ગુરુરાજ હો નિકટમેં, આર ધર્મ હે મેરે ઘટમેં,
જીવન ધર્મમય ને પવિત્ર હોય તે જ એ સમયે ગુરુ યાદ આવે. મહામંત્રી ઉદયને પ્રભુનું નામ જપતાં મૃત્યુનું શરણ લીધું. એ પછી રાજ્ય તરફથી તરગાળાને સારું ઇનામ આપવા લાગ્યા. ત્યારે એણે એનો અસ્વીકાર કરતાં કહ્યું, “ના, દ્રવ્ય મારે ન ખપે. જે વેશના દર્શનથી મહામંત્રી જેવાનું મરણ સુધર્યું, જે વેશના ચરણોમાં ઉદયન જેવા મહામંત્રી પણ નમે એ પાવનકારી પવિત્ર વેશ મળવા છતાં હું છોડું તો મારા જેવો નિભંગી કેણુ? મને ત્યાગના પથે જવા દે. હું કઈ જ્ઞાની ગુરુના શરણમાં જઈ શાસ્ત્રનો અભ્યાસ કરી, ચરિત્ર પાળી મારા જીવનને ધન્ય બનાવીશ. મને જવા દે અરિહંત શરણું પવજમિ. - વેશ લઈને ભજવતાં આવડેવો જોઈએ. તમે પણ મનુષ્ય
