________________
હવે તો જાગે! તમારા ચરણમાં આવવા હું તૈયાર છું, પણ જે માત્ર જગતને જ જીત્યું હોય તે મારે આવવાની કંઈ જરૂર નથી.”
સિકંદરને આત્મા શું વસ્તુ છે એની ખબર ન હતી. એને તે વિશ્વવિજયની ધૂન લાગી હતી. એ ધૂનમાં જ એ પાગલ બન્યો હતે. આવા ધૂનીને આત્મચિન્તા માટે કે આત્મ જાગરિકો માટે સમય ક્યાંથી હોય? ભૌતિકતાના રંગે રંગાયેલા સિકંદરને સંતે પુછાયેલા પ્રશ્ન સાવ જ નૂતન લાગ્યો. એને તે એમ જ થયું કે, પોતાનું નામ સાંભળીને ભલભલા યોદ્ધાઓ પણ ઝૂકી પડે, ત્યાં આ વળી કેણ કે જે સામે થઈ પ્રશ્ન પૂછે છે?
રાજાઓ મળ્યા, મહારાજાઓ મળ્યા, વીર પણ મળ્યા અને ધીર પણ મળ્યા, પણ આ પડકાર કરનાર તે હજુ સુધી કેઈ નહોતું મળ્યું, પ્રશ્ન કરનારનું કેવું સામર્થ્ય ? અને આને પ્રશ્ન ? એ તે વળી સાવ જ વિચિત્ર ! અને છતાં કેટલો ઊંડે, ગંભીર ને હૃદયસ્પર્શી ? એટલે એ જાતે જ મુનિ પાસે પહોંચ્યો મુનિને પ્રેમાળ ધર્મલાભ સાંભળતાં જ એના હૃદયમાં ભાવનાનું પૂર આવ્યું.
સંત! આપ મારી સાથે પધારે. અતિ માનથી હું આપને મારા દેશમાં લઈ જઈશ. વિજયયાત્રાના પ્રસ્થાન કાળે મારા ગુરુ એરિસ્ટોટલે જૈન સંતને સાથે લાવવાની માગણી કરી હતી તે આપ પધારે સુંદર વાહને,ભવ્ય મહેલે આનંદથી ઉભરાતાં ઉપવને, હીરા, માણેક, મેલી...જે જોઈએ તે આપને માટે તૈયાર છે. માત્ર તમે મારી સાથે ચાલે.”
વિજયના ગર્વથી છલકાયેલ દ્ધો એક પછી એક શબ્દ ઉચ્ચારવા લાગ્યું.
