________________
૪૬
હવે તા જાગા !
અને મારું સૌન્દર્યાં હું વીસરી ગયા છું. જે શરીર નાશવંત છે, અહીં જ જેને મૂકીને જવાનુ છે, જે મળી જવાનુ છે, રાખ થઈ ને ઊડી જવાનું છે, એના અવલાકનમાં કલાકેાના કલાકે નીકળી જાય છે : અને જે આત્મા શાશ્વત છે, કરેલા કના ભાક્તા છે, એના માટે આપણને જરા વિચાર સરખા ય ન આવે; આ કેવુ. આશ્ચય ? અનાજ કેવું છે એના વિચાર આવતા નથી અને ફોતરાં માટે માથાકૂટ થઈ રહી છે. શરીર ઉપર લાગેલા ડાઘને જુએ છે, પણ આત્મા પર લાગેલા ડાઘને વિચાર કેમ આવતા નથી ? શરીરને ડાઘ તે પાણી ને સાબુથી ધાઈ શકાશે, પણ આત્મા પર લાગેલા ડાઘ તે આપણા લેાહીનાં આંસુથી પણ નહિ ધેાવાય !
માં ઉપર લાગેલા ડાઘને બતાવનાર આરસી તે અનેક ઠેકાણે મળશે, પણ આત્મા પર લાગેલા ડાઘને ચી'ધનારબતાવનાર કાણુ ? પેાતાના મુખની કદરૂપતા માટે માણસ શરમાય છે, એ કદરૂપતાને ટાળવા અનેક પ્રયત્ના કરે છે, પણ આત્માની કદરૂપતા પળે પળે વધી રહી છે, અને આ કદરૂપા મુખને લઈ હું વિભુના પવિત્ર ધામમાં કઈ રીતે જઈશ, એના માટે ચિન્તા કરનારા કેટલા છે?
જ્યાં અનન્તા નિળ આત્માએ બિરાજે છે, એવા સિદ્ધોના પવિત્ર ધામમાં જવા માટે આ આત્મા લાયક છે ખરા ! આરસીમાં જે મુખ ધારી ધારીને જોવાય છે, એ મુખ ઉપર વિશ્વાસઘાત, અસત્ય, અસયમ, અનીતિના કેટલા અપવિત્ર ડાઘ લાગેલા છે ? છતાં માનવી ગવ કરીને ફરે છે !