________________
૧૫૪
હવે તા જાગા !
પૂંઠું કરીને ઊભા રહ્યો. શેઠ એની પાસે થઈ ને પસાર થઈ ગયા. આગળ જતાં શેઠાણીએ કહ્યું : ‘જોયું? નિમ ંત્રણ વિના આવ્યા તેા કેવી ફજેતી થઈ? સૌનું એ માનપૂર્વક સ્વાગત કરી રહ્યો છે, આપણને ‘ આવા’ એટલુ ય કહ્યું ?. એ ગામને જમાડે છે, તમારી તા સામુય જોતા નથી. જાએ તમારે જવું હોય તેા, હું તે। આ ચાલી....’
ભત્રીજો દૂર ઊભા ઊભા આ વાર્તાલાપ સાંભળી રહ્યો હતા. એની આંખ બીજી બાજુ હતી, કાન અહીં હતા.
શેઠે કહ્યું ‘તીર્થે જઈ આવી, પણ તું તે આવી જ રહી. એકલા માણસ કેટલાનુ ધ્યાન રાખે? જોતી નથી, એ કેટલી ધમાલમાં છે. એ તા આપણું બાળક કહેવાય. ચાલ હવે.’ ભત્રીજાએ કાકાને સાંભળ્યાઃ એનું હૈયું નમી પડયું, પણ એને એક વધારે કસેાટી કરવાનું મન થયું. એણે જઈ ને કાકાની થાળીમાં લાડવા પીરસવાને બદલે એક ગાળ પાણા મૂકચો. શેઠે ઊંચે જોયું. આસપાસ બેઠેલા સૌ હસી પડયા. દૂરથી શેઠાણીએ આ અપમાનજનક દૃશ્ય જોયું અને એ સળગી ઊઠી. પણ શેઠ તેા તીથી વિવેક ને પ્રેમ લઈ ને આવ્યા હતા. પ્રતિજ્ઞાની મૂડી એ એમ જવા દે ? એમણે પેાતાના જ કાન પકડતાં કહ્યું :
6
મારા ભાણામાં પકવાન ન શોભે. પાણેા જ શોભે. હું વૃદ્ધ છતાં મારામાં એટલેાય વિવેક ન આવ્યેા કે ગામનાં માણસા પહેલાં જમે, ઘરનાં માણસા છેલ્લે જમે. ઘરને થઇને હું પહેલા બેઠો, એ મારી ભૂલ તે ઠીક સુધારી.’ એમ કહી એમણે પીરની શૈલેન્સ હામાં સીધુ