________________
૧૫ર
હવે તો જાગે! સાધુએ પૂછયું: “શેઠ,તમે દૂરથી યાત્રાએ આવ્યા દેખાઓ છે?”
શેઠે બે હાથ જોડી “હા” કહી.
સાધુએ કહ્યું: “તમે દર્શન કર્યા, હવે તો તમે તમારા ગામ ભેગા થશે, પણ દર્શનની મીઠી યાદ હૈયામાં કઈ રીતે રાખશો? આ પવિત્ર સ્થળમાં કેઈ નિયમ લે, કઈ સંભારણું લે, તો કોઈક મીઠી સ્મૃતિ હૈયામાં સદાકાળ ટકી રહે, બાકી પથ્થર ઉપાડીને તે મજૂરો પણ આ તીર્થ ઉપર આવે છે. એમને શેડો જ યાત્રાને લાભ મળવાનો હતો? યાત્રા તો તે કે જેની મીઠી યાદ આપણા જીવનને કઈ સદ્ગુણથી ભરી દે !”
રંગમંડપમાં પ્રભુની સામે ઊભા રહીને જ શેઠે સાધુનાં વચન સાંભળ્યાં. એમને આ વચને મીઠાં લાગ્યાં. એમણે કહ્યું:
આપની વાત સાચી છે. દેવનાં દર્શન થયાં. ગુરુનાં વચનામૃત પણ સાંભળવા મળ્યાં. હવે એક નિયમ લઉં તે ધર્મ પણ જીવનમાં આવે તે ગુરુદેવ! મને નિયમ આપે. ગમે તેવા પ્રસ ગમાં પણ મારે ક્રોધ ન કરવો. જે ક્રોધે મારા જીવનને કટુ બનાવ્યું, એ કોધને અહીં આવ્યા છતાં પણ ન છોડું તે યાત્રાનો અર્થ શો ? ક્રોધને અહીં મૂકતો જાઉં અને પ્રેમની હવા અહીંથી લેતો જાઉં એ જ યાત્રાની સ્મૃતિ.”
સાધુએ કહ્યું: “શેઠ, જે જે હ. નિયમ તો લે છે, પણ એ તૂટે નહિ. પ્રતિજ્ઞા લેવી સહેલી છે, પણ પાળવી ઘણી કઠિન છે. ઘણા પ્રતિજ્ઞા લેવામાં સિંહ જેવા શૂરા બની જાય છે, પાળવામાં શિયાળ જેવા કાયર...”
ના ગુરુદેવ! ના. એવું નહિ બને. દેહના ટુકડા થશે તેય નિયમ નહિ તૂટે. દઢતાનું તેજ આંખમાં લાવી શેઠે કહ્યું.
