________________
૧૫૦
હવે તે જાગે! સૂકવી ન શકે, તલવાર છેદી ન શકે, પણ ભીંજવી ન શકે. એ વિના રનાને પવિત્ર છે, અને આભૂષણે વિના પણ સુંદરતમ છે.
ઓવા આત્મસૌન્દર્યનું એકાદ કિરણ પણ મળે તે આ દષ્ટિ ધન્ય બને. એ વિને તે આ આંખ શિયાળને માટે પણ ખાવા યોગ્ય નથી. યોગીએ હાથ, કાન અને આંખ ખાવાની ના કહી, ત્યારે શિયાળે કહ્યું : “તે આ બે પગ ખાઉં?”
યેગી કહેઃ “પી વ તીર્થ ભાઈ, પગ પણ ખાઈશ નહિ, કારણ કે એ તીર્થે ગયા નથી. કદાચ કઈક વાર તીર્થે જાય તો પણ ઘોડાગાડીમાં, મોટરમાં કે ડાળીમાં. બીજાને માથે પિતાને ભાર નાખી તીર્થે ગયા તેથી શું વળ્યું ? પિતાના સ્નેહી આવવાના છે, એમ જાણવા મળે અને વાહન ન હોય તે પગે ચાલીને પણ સામે જાય. સવારે ફરવા જવાનું walking માટે જવાનું હોય તે માઈલે સુધી ચાલે. કઈ આસામી ફેઈલ થઈ જવાની છે, એમ સાંભળે તે અધરાતે પણ વાહનવિના ત્યાં દોડી જાય, પણ યાત્રાએ જતાં થાક લાગે.
પૈસાનું નામ આવે ત્યાં પગમાં જેર આવે. પ્રભુનું નામ આવે ત્યાં કંટાળે આવે. શરીરને શ્રમ આપ્યા વિના, પગે ચાલીને ગયા વિના, યાત્રાનો પૂર્ણ લાભ કઈ રીતે મળે? આજકાલ યાત્રાના ધામ, તીર્થસ્થાન અને ધર્મસ્થાનો અયોગ્ય આત્માઓને લીધે કર્મસ્થાનો બની રહ્યાં છે. ત્યાં જાય એટલે ન ખાવાનું ખાય, ન પીવાનું પીએ. જુગાર રમે, અને લહેર કરે.
તમે તીર્થસ્થાનમાં રહેલી ધર્મ શાળાઓની ઓરડીઓ જોશો તે તમને લાગશે ક્યાંક બીડીનાં ઠૂંઠા પડ્યાં હશે, કયાંક સિગારેટને કચરે પડ્યો હશે, દીવાલ પર પાનની પિચકારી
