________________
૧૩૪
હવે તેા જાગા !
→
માણસ આવા સમયે પ્રભુનું સ્મરણ કરી શકે. આખી જિંદગી જે ઘૂંટયુ હશે, તે અંતસમયે આવીને ઊભુ` રહેશે. પણ જેણે જીવનભર પાપને, અંધકારને, વિચાર કર્યો હોય તેને કોઈ ‘નમા અરિહંતાણુ ' સંભળાવે તે ચે સાંભળવું ન ગમે; કેમકે જિંદગીમાં તે અંગે પ્રેમ કેળળ્યે નથી, તેનુ મહત્ત્વ એને સમજાયું નથી : એટલે છેલ્લી પળે એ નામનું સ્મરણ કરવું પણ આકરું લાગે છે.
મૃત્યુની નાખત વાગી હોય ત્યારે પ્રભુ-નામની બંસરી કયાંથી સ`ભળાય ? મૃત્યુની ભય’કર કલ્પનામાં એને આત્મા ગૂંગળાતા હૈાય ત્યાં શાંતિ કચાંથી હોય ? સમાધિ કેવી રીતે મળે ? ભગવાન પાસે રાજ ચૈત્યવદન કરતા હા, ને જે સૂત્ર ખેલતે હાય, તેને અ સમજતા હૈ, તે ખબર પડે કે આપણે ‘ જય. વીયરાય’માં શી માગણી કરીએ છીએ ! ધન નહિ, સ્ત્રી નહિ, પુત્ર-પુત્રી નહિ, પણ સમાધિ મરણની પ્રાના
કરીએ છીએ.
સમાશ્મિરણં પ્રભુ, મારે કાંઈ ન જોઈ એ ! મને સમાધિ મરણ મળે. શાંતિભયુ પ્રશાન્ત મૃત્યુ મળે.
આહ ! જ્ઞાનીએએ મૃત્યુને પણ સત્કાર્યું. એની પણ માગણી કરી ! જ્ઞાનીની મૃત્યુ માટે પણ કેવી તૈયારી!
• ગમે તે ઘડીએ જવાનું છે તેા દરેક માણસે મરવાની તૈયારી કરી રાખવી જોઇ એ. વેપારી તેા ડાહ્યા કહેવાય. પાણી પહેલાં પાળ બાંધે. તમે કહેશો અમને વેપારમાં સમજણ પડે. આમાં સમજ ન પડે. પણ જ્ઞાનીએ કહે છે કે આને પણ સમજે જ છૂટકા છે. નહિ સમજો તેા અંતસમય બગડી જશે.