________________
બુદ્ધિહીન નાયક આ ટોળાને લઈને ધીમી ગતિએ કાપી રહી છે. અર્ધો પંથ કપાઈ ગયો હોય છે, ગુરુ ને શિષ્યના મનમાં કંઈક અવર્ણનીય ગગનગામી કલ્પનાઓ સાગરના તરંગની જેમ ઉદ્ભવી રહી છે. એવામાં એક શિષ્ય તાપસને પ્રશ્ન પૂછે છે–.
“ગુરુજી! સિંહ કેશરીઆ લાડવા કેવડા મોટા છે?”
બુદ્ધિશાળી (2) ગુરુ પોતાની કુશાગ્રબુદ્ધિનું () પ્રદર્શન કરતાં, બે હાથ પહોળા કરી કહે છે
“આવડા મોટા-” '
આવડા મોટા ” આ વાક્ય પૂર્ણ થતું નથી, તે પહેલાં જ શિષ્યોનાં ટોળા સહિત કમનસીબ સર્વપશું એક જબરજસ્ત શિલા પર આવી પછડાય છે. રાત્રિના શાન્ત વાતાવરણમાં આ મન્દ બુદ્ધિવાળે તાપસ અને લેભી શિષે કર્ણના પડદાને ભેદી નાખતી ચીસ પાડી પાડીને તરફડિયા મારી રહેલ છે. એમના અંગે અંગમાંથી ફૂટી નીકળેલી શેણિત-સરિતા, કરુણ રૂદન કરતી વહી રહી છે. પ્રભાતમાં મુડદાઓથી ઉભરાતી આ ભયંકર શિલાનું કરુણ દષ્ય જોઈ એક કવિના મુખમાંથી આ શબ્દો સરી પડે છે. આ
सर्वेऽपि लोभिनो यत्र मन्दबुद्धिजनाश्रिताः। तत्र नैवानुगैर्भाव्यं तां श्रुत्वा मोदकी कथां ॥
બુદ્ધિ વગરના નાયકની નિશ્રાએ જ્યાં લોભી માણસો વસતા હેય ત્યાં, આ લાડવાની વાર્તા સાંભળીને, તેનું અનુકરણ કરવું નહિ
