________________
અનેક મનહર કુસુમલતાથી વ્યાપ્ત, વિવિધ પુષ્પોની સારભથી મહેકતા, ક્ષાની ગાઢ છાયાથી ખ્વાએલા, કાયલના મધુર કલરવથી કૂજિત મધુવનમાં, એક સુંદર આસપાલવના ઝાડ નીચે એક તરુણુવયના તેજસ્વી ત્યાગી સમાધિમાં શોભી રહ્યા છે!
વસન્તની વનરાજીનું અમૃતપાન નયનાને કરાવવા ગૂજરેશ્વર પણ મધુવન ભણી વિહાર કરી રહ્યા છે!
આસાપાલવના વૃક્ષ નીચે બેઠેલા તરુણ ત્યાગીને જોઇ, ગૂજરપર આશ્ર્ચર્યચકિત ચિન્તવે છેઃ
અહીઁ કેવુ સૈા ! અહા શું રૂપ ! અ આન થી ઉભરાતી કેવી ભવ્ય આકૃતિ ! આવા નવયોવનમાં પણ કેવી પૌદ્ગલિક પદાર્થો પ્રત્યે ઉપેક્ષા! ધન્ય હે આવા ત્યાગીઓને !
આમ ગતિના ગવને ગાળનાર એ આજસ્વી યાગીના સાગની છબી ગુજરેશ્વરના માનસ પટ પર મુદ્રાલેખની જેમ કાતરાઈ ગઈ ?
આથી ગુજરેશ્વર ત્રણ પ્રદક્ષિણા દઈ, એ યેાગીના ચરણામાં નમસ્કાર કરી પ્રસન્નમુખે સન્મુખ ઉભા રહ્યાં.
સમયજ્ઞ મુનિએ, રાજાને પ્રતિખાધ કરવાના ઉચિત સમય જાણી, તેણે રાજાને નમ્રતાપૂવક પુનઃ પુનઃ વન્દન કર્યું !
આ બનાવથી રાજા સાશ્ચ વિચારવા લાગ્યા-“આ શું ?”
હુ ત્યાગીને નમન કરું તે તે ઉચિત છે, કારણ કે ગૃહસ્થ, સંસારના બાગાને ભાગી, પૌલિક પદાર્થો પ્રત્યે આસક્તિવાળા, મેહપાશમાં જકડાયેલા; પણ આ તે ત્યાગી ! સંસારના ભાગેતે લાત મારનાર ! પૌદ્ગલિક પદાર્થોમાં અનાસક્ત ! માહને મહાત કરનાર ! ત્યાગી મને નમસ્કાર શા માટે કરે ?
