________________
કલાની ઉપાસિકા
કરુણાથી ભીંજાયેલા ચિત્તવાળા સંતે વિચાર-તરંગમાં ડૂબેલી અરુણાને જગાડતાં, સીધે પ્રશ્ન કર્યો. “તમે કોણ?' . જાગૃતિની દુનિયામાં આવતાં એણે કહ્યું હું ?..હું અરુણું!'
અતીવ પ્રશાન્ત અવાજે સાધુએ પ્રશ્ન કર્યો “તમે અરુણા?? અરુણુ એ તે તમારી કાયાનું નામ છે. હું તો તમારી કાયાનું નામ નથી પૂછતો પણ કાયામાં રહીને અનન્તનું ગાન ગાનાર ગવૈયાનું નામ પૂછું છું. તમારા મિયાનું નામ પૂછું છું. હું માલનું નામ પૂછું છું ત્યારે તમે બારદાનનું નામ આપે છે. ” .
આ અને તે એના હેવાની. અંધારી ખીણમાં પ્રકાશને પુંજ પાથર્યો. ભૂલી જવાયેલી પગદંડીઓ એણે એક જ ઈશારે કરી ચિંધી દીધી. વર્ષોની સંગીત કલાની ઉપાસનાથી પરિપકવ બનેલા એ ફળને એક પવનના ઇશારાની જ આવશ્યક્તા હતી. એ બધું સંતના એ પ્રશ્નમાં અલૌકિક રીતે • સમાયેલું હતું. બે ઘડીના ગંભીર મીનમાં અણુના નયનમાં કોઈ દિવ્ય તેજ છવાઈ ગયું. જેને એ શેલતી હતી તે અપ્રાપ્ય વસ્તુ સહજ રીતે પ્રાપ્ત થઈ ગઈ, એને હર્ષને પાર ન રહ્યો. ખૂબ ભાવઘેરો ધીરો શબ્દોમાં એણે કહ્યું: “હું એટલે હું જ ! હું એટલે અનન્તના સંગીતને ગાનારે અમરે ગયો ! હું એટલે નિત્યને પાન્થ ! હું એટલે આનન્દ સાગર ! હું એટલે પ્રકાશને પુજ ! હું એટલે પવિત્રતાનું ઝરણ! હું એટલે કલાના ઝરણને પ્રભાવ હિમાલય ! સંત ! મને મારો અનન્તનો માર્ગ મળી ગયો, હું જ ગાનાર છું, હું જ સાંભળનાર છું અને ગાન પણ હું પોતે જ છે, કલાને ઉપાસક હું છું, કલાની ઉપાસના હું છું અને કલા પણ હું પોતે જ છે લે, નમસ્તે !'
