________________
સાંજનો સમય હતે, સાતેક વાગ્યા હતા. ઉપાશ્રયની ગેલેરીમાં હું ઊભો ઊભ મનહર સંધ્યાનું દર્શન કરતો હતે. કુદરતની લીલા આકાશમાં કોઈ અલૌકિક રીતે જામી હતી. રંગ તે આકાશમાં છૂટે હાથે રવામાં આવ્યું હતું. કુદરતના ભંડારમાં રંગની કયાં ખેટ છે ? સંધ્યાની એ ભવ્ય રંગલીલા જોઇ, મારું હૈયું નાચી ઊઠયું. .
એ જ સમયે મારી નજર એક દશ્ય પર પડી. કદી ન ભૂલાય એવું એ દશ્ય હતું. સહૃદયી માનવીના આનંદને ચૂસી લે એવું એ દશ્ય હતું. એ દશ્યમાં માનવતાની ભવાઈ હતી, એમાં વિધિનું ક્રૂર અટ્ટહાસ્ય હતું!
એક બાઈએ, એઠવાડ કાઢી વધેલાં રોટલાનાં ચાર ટૂકડાં એટલા પર ફેંક્યાં. એ જોઈ, ભૂખ્યા કૂતરાં એ ટૂકડાઓ પર ત્રાટકી પડયાં. તે જ ક્ષણે એક કાળભૂખ્યો માનવી ધસી આવ્યું. એના પેટમાં ભૂખના ભડકા થઈ રહ્યા હતા. ભૂખને માર્યો એ ગીધડાની જેમ ભમી રહ્યો હતે. એણે કૂતરાંઓને ટૂકડાં ખાતાં જોયાં અને એ એકદમ સમળીની જેમ ત્યાં પહોંચી ગયો. પોતાની ફાટેલી ટેપીવતી એક ઝડપ મારી, બે ટુકડા, એણે પડાવી લીધાં. એ ટૂકડાં કૂતરાનાં એઠાં હતાં, અર્ધા ચવાઈ ગયેલા હતા. કૂતરાં, એના પર ધસે એ પહેલાં તે એણે એ ટૂકડાં મેંમાં મૂકી દીધાં. જાણે નુતન જીવન ન મળ્યું હોય તેમ મલકાતે એ ચાલતે થયો ! એ આગળ ચાલતે હતો. એની પાછળ શેરીનાં કૂતરાં હતાં. ..ભસ, ભસ ને ભસ
કૂતરાં ખૂબ ભસતાં હતાં તેમ તે કાળભૂખે માનવી ખૂબ હસતે હતો !
