________________
યતિલક્ષણ સમુચ્ચય પ્રકરણ
વાહનશાલામાં પધારો. જેથી ત્યાં ધર્મશરીરની રક્ષા માટે યથાપ્રવૃત્ત (=નિર્દોષ) ભક્ત-ઔષધ આદિથી આપના રોગની ચિકિત્સા કરાવું. કહ્યું છે કે“ધર્મસંયુક્ત શરીરની પ્રયત્નથી રક્ષા કરવી. કારણ કે જેમ પર્વતમાંથી પાણી ઝરે છે” તેમ શરીરમાંથી ધર્મ ઝરે છે. ગુરુએ એની વિનંતિનો સ્વીકાર કર્યો. ત્યાં સારા વૈદ્યોએ સ્નિગ્ધ-મધુર આહારથી શ્રેષ્ઠ ચિકિત્સા શરૂ કરી. વૈદ્યોની કુશલતાથી અને નિત્ય પથ્ય-ઔષધ-પાણી વગેરે મળવાથી થોડા દિવસોમાં મુનિ નિરોગી અને બલવાન થઇ ગયા.
૨૩૩
ગાથા-૧૮૧
પણ તે મુનિ સ્નિગ્ધ અને મધુર આહાર વગેરેમાં અત્યંત આસક્ત બની ગયા, આથી સુખશીલતાને પામેલા તે અન્યગામમાં જવા માટે ઇચ્છતા નથી. ઘણીવાર કહેવા છતાં પ્રમાદથી વિરામ પામ્યા નહિ ત્યારે પંથક સિવાયના મુનિઓએ ભેગા થઇને વિચારણા કરી. તે આ પ્રમાણે- ખરેખર! અત્યંત ચિકણાં, કુટિલ અને વજ્ર જેવા દૃઢ કર્મો જ્ઞાનથી સમૃદ્ધ પણ પુરુષને માર્ગથી ઉન્માર્ગમાં લઇ જાય છે. અધધ ! કર્મના બલને તો જુઓ કે કેટલાકો શ્રુતબળથી જગતને હાથમાં રહેલા મોતીની જેમ જાણીને પણ નીચે પડે છે. આં રાજઋદ્ધિ છોડીને મોક્ષ માટે પ્રવ્રુજિત થયા છે. પણ હમણાં અતિપ્રમાદથી સ્વપ્રયોજનને ભૂલી ગયા છે. કાળે સૂત્ર આપતા નથી. પૂછતા સાધુઓને અર્થ કહેતા ‘નથી. ‘આવશ્યક આદિ કાર્યો છોડીને ઘણી નિદ્રા કરે છે. ગચ્છની સારંણા-વારણા-પડિચોયણા વગેરે જરા પણ કરતા નથી. સારણાદિથી રહિત ગચ્છમાં ક્ષણવાર પણ વાસ કરવો યોગ્ય નથી. આગમમાં કહ્યું છે કે- “જે ગચ્છમાં સારણા-વારણા-પડિચોયણા નથી તે ગચ્છ (પરમાર્થથી)ગચ્છ નથી. સંયમના અર્થીઓએ તે ગચ્છનો ત્યાગ કરવો જોઇએ.” ચારિત્રધર્મ આપવાના કારણે આ આપણા અતિશય ઉપકારી છે. તેથી આ મૂકવા યોગ્ય છે કે સ્વીકારવા યોગ્ય છે તે આપણે સ્પષ્ટ જાણતા નથી. અથવા કારણરહિત નિત્યવાસથી આપણને શું? ગુરુની વેયાવચ્ચમાં પંથકમુનિને જોડીને અને એને જ પૂછીને આપણે બધા ઉદ્યત થઇને વિચરીએ. એ જ્યાં સુધી પોતાને ઓળખે નહિ ત્યાં સુધી કાળ પસાર કરવો એ યોગ્ય છે. આમ વિચારીને પંથકમુનિને ગુરુની પાસે મૂકીને તે બધાય સાધુઓએ સુખપૂર્વક અન્યત્ર વિહાર કર્યો.