________________
ગાથા-૧૨૨
૧૬૨
યતિલક્ષણ સમુચ્ચય પ્રકરણ
*
ભાવસાધુ પોતાનામાં ગુણોની વૃદ્ધિ થાય એ માટે અન્યના ગુણોનો અનુરાગી બને છે. એથી અન્યમાં રહેલા ગુણલેશની પણ (=અલ્પ પણ ગુણની) પ્રશંસા કરે, અને તે ગુણલેશને જ આગળ કરીને તેમાં રહેલા દોષની ઉપેક્ષા કરે. (૧૨૧) जह अइमुत्तयमुणिणो, पुरोकयं आगमेसिभइत्तं ॥ थेराण पुरो न पुणो, वयखलिअं वीरणाहेणं ॥१२२॥ यथा अतिमुक्तकमुनेः पुरस्कृतं आगमिष्यद्भद्रत्वम् ॥ .. स्थविराणां पुरो न पुनव्रतस्खलितं वीरनाथेन ॥ १२२ ॥ ...
જેમ કે, શ્રી વીરનાથે સ્થવિરમુનિઓની સમક્ષ અતિમુકતમુનિના ભવિષ્યમાં થનારા કલ્યાણને આગળ કર્યું, પણ વ્રતખ્ખલનાને આગળ ન કરી. વિશેષાર્થ- અતિમુક્ત મુનિનું દૃષ્ઠત સંક્ષેપમાં આ પ્રમાણે છે:
અતિમુક્ત મુનિની કથા. અતિમુક્તના પિતાનું નામ વિજય. તે પોલાસપુર નગરનો રાજા હતો. અતિમુક્તની માતાનું નામ શ્રી દેવી. અતિમુક્ત છએક વરસના હતા તે સમયની એક ઘટના છે. શ્રી ગૌતમસ્વામીને છઠ્ઠનું પારણું હતું. પોલાસપુરમાં તે ગોચરી માટે જઈ રહ્યા હતા. તે સમયે રમતાં રમતાં અતિમુક્તનું ધ્યાન તેમના તરફ ગયું. દોડતાં દોડતાં તેમની પાસે જઈ આ નાના બાળકે પૂછ્યું -“તમે કોણ છો ? અને તમે આમ કેમ ફરી રહ્યા છો ?” ગણધર ભગવંતે વાત્સલ્યભીના સ્વરે કહ્યું-“વત્સ ! હું સાધુ છું. ભીક્ષા માટે ફરી રહ્યો છું.” અતિમુક્ત -“તો ચાલો મારા ઘરે, હું તમને ભીક્ષા અપાવું.” અને શ્રી ગૌતમસ્વામીને આંગળીએ પકડીને અતિમુક્ત પોતાના મહેલમાં લઈ આવ્યો. પોતાનાં આંગણે ગણધર ભગવંતને જોઈ શ્રી દેવીના આનંદનો પાર ન રહ્યો. ભાવપૂર્વક તેણે ગોચરી વહોરાવી.
ભીક્ષા લઈને પાછા ફરતાં શ્રી ગૌતમસ્વામીને અતિમુક્ત પૂછ્યું ભગવદ્ ! આપ ક્યાં રહો છો ?”
