________________
ગાથા-૧૧૦
૧૪૮
યતિલક્ષણ સમુચ્ચય પ્રકરણ
આર્ય શ્રી મહાગિરિસૂરિ ની કથા એકવાર સંપ્રતિરાજાએ પોતાના પૂર્વભવના ભિખારીપણાને અને ભૂખના દુઃખને સંભારીને પાટલિપુત્ર નગરના ચારે દ્વારમાં ભોજનશાળાઓ કરાવી. ત્યાં “આ પોતાનો અને આ પારકો” એવા પ્રકારના ભેદ વિના ભોજન કરનારાઓ ભોજન પામતા હતા. ભોજન થઈ રહ્યા પછી વધેલા અન્નાદિને રસોઈયા વિભાગ કરીને લેતા હતા. એકવાર રાજાએ તેમને આદેશ કર્યો કે વધેલું અનાદિ પંચમહાવ્રતધારી જૈન સાધુઓને તમારે આપવું. તેના બદલામાં હું તમને દ્રવ્ય આપીશ એટલે તમારી આજીવિકામાં પૂર્તિ થશે. ત્યાર પછી રાજાની આજ્ઞાથી તેઓ વધેલ અન્નપાનાદિ સાધુઓને આપવા લાગ્યા. સાધુઓ પણ તે શુદ્ધ હોવાથી ગ્રહણ કરવા લાગ્યા. *,
એકવાર રાજાએ કંદોઈ લોકોને તથા તેલ, દૂધ, દહીં, ઘી અને વસ્ત્ર વગેરે વેચનારાઓને આદેશ કર્યો કે સાધુઓને જે કંઈ જોઇએ તે તમારે આપવું. તેનું મૂલ્ય તમને હું આપીશ. આવી આજ્ઞા થવાથી તેઓ હર્ષપૂર્વક વિશેષ રીતે તેમ કરવા લાગ્યા, આર્યસુહસ્તસૂરિ તે આહાર આદિને તેવા પ્રકારના દોષયુક્ત જાણવા છતાં શિષ્યો પરના અનુરાગથી તે બધું સહન કરતા હતા.
આ દરમિયાન વિહાર કરતાં કરતાં આર્ય શ્રી મહાગિરિસૂરિ ત્યાં પધાર્યા.
સમગ્ર ભિક્ષાનું સ્વરૂપ જાણીને મનથી કરેલા સમ્યગૂ ઉપયોગથી સુહસ્તસૂરિને તેમણે ઠપકો આપતાં કહ્યું કે, “આવો દોષિત રાજપિંડ વગર કારણે કેમ ગ્રહણ કરો છો ?' તેમણે પણ જવાબ આપ્યો કે- આર્ય ! ભક્તિવંત રાજા હોય, પછી મુનિઓને પ્રચુર ભોજનની સર્વત્ર પ્રાપ્તિ કેમ ન થાય ?'
શિષ્યના અનુરાગથી જ્યારે આર્ય સુહસ્તિી તેમને નિવારણ કરતા નથી, એટલે આ માયા કરે છે એમ જાણીને ભિન્ન સ્થાનમાં વાસ કરીને આહાર-પાણીનો વ્યવહાર જુદો કર્યો. -
ત્યાર પછી આ તીર્થમાં મુનિઓનો વિસંભોગ-વિધિ શરૂ થયો.
