________________
પ્રભુ મહાવીર
[ ૯૧ ]
અસ, ત્યારથી ચંડકૌશિકે રાફડામાં જ રહેવા માંડયુ.... તે આહાર–ભક્ષણ માટે પણુ અડાર ન નીકળ્યેા. આ વાત જાણીને ગોવાળિયાઓએ રાફડામાં દૂધ-ઘી રેડવા માંડયુ, નાગપૂજા આદરી.
સાપનું` હલનચલન અંધ થયુ' એટલે રાફડામાં કીડીએ જામી. એ કીડીએ ચંડકૌશિકના શરીરને ફોલી ખાવા માંડી, છતાં એણે ઊંહકાર ન કર્યાં....પાતે કરેલાં પાપાનું પ્રાયશ્ચિત્ત આ રીતે જ ભાગવી શકાશે એ ભાવનાને લીધે, એ પેાતાની સાધનામાં અડાલ રહ્યો. એના મનમાં એક જ વાત હતી: બીજાને દુઃખ આપવાનુ’ કરેલું પાપ હું દુઃખ સહીશ તે જ ધાવાશે.
ખસ આ ભાવનાને જીવનધ્યેય બનાવીને એણે દુઃ ખ સહેવા માંડયું, પછી તેા કીડીએ એના દેહમાંથી આરપાર નીકળવા માંડી.
અને એક દિવસ સર્પનું મૃત્યુ થયું. એ સ્વગે ગયા.
જીવ અને જગતના કલ્યાણ માટે જીવનારી વિભૂતિએ આવી હેાય છે ! એની નિયતા અને કરુણાએ દુનિયાના દુઃખને પણ વિદ્યાર્થી, અને પાપીનાં પાપને પણ નિવાર્યાં. સંસારને શાંતિ અર્પી, અને પાપીને મેક્ષ મળ્યા.
ભગવાન મહાવીરની સાધના હજીયે આગળ ધપતી હતી....એ સાધનાની અડગતાની પ્રશંસા એકવાર ઇન્દ્રે પેાતાની સભામાં કરી. એટલે સંગમ નામના એક દેવતાને ભગવાન મહાવીરની પરીક્ષા કરવાનું મન થયું. એના મનમાં એક વાતની ગાંઠ હતી કે માનવી એટલે નિખળતાના અવતાર ! તા પછી મહાવીરની સાધના અણનમ શેની હાય ?
