________________
સાહેબજી :- શ્રાવક માટે તે અનિવાર્ય અનુષ્ઠાન છે, પણ તેનું આયોજન શ્રાવકોએ કરવાનું.
સભા :- પણ સાધુથી તેમાં નિશ્રા અપાય?
સાહેબજી:- હા, નિશ્રા આપવા તો હું પણ તૈયાર છું. ખુદ તીર્થકરો પણ નિશ્રા આપતા હતા. તીર્થકરોના સમવસરણમાં ફળ, નૈવેદ્ય, બલિ-બાકળા ચડે છે, ત્યારે ભગવાન પણ કંઈ ના નથી પાડતા. ઊલટું મૂકસંમતિ અને નિશ્રા પણ આપે છે. તેથી સંમતિ કે નિશ્રા સાધુ અવશ્ય આપી શકે છે.
સભા:- દ્રવ્યસ્તવમાં હિંસા હોવાને કારણે સાધુ તેમાં સંમતિ કેમ આપી શકે. •
સાહેબજી :- જગતમાં મોક્ષમાર્ગની આરાધના અવિચ્છિન્ન પ્રવર્તાવવી હોય. તો દ્રવ્યસ્તવમાં પણ નિશ્રા, સંમતિ, અનુમોદના સાધુએ આપવાની છે. તમે મહોત્સવ-આંગી કરો, દેરાસર-ઉપાશ્રય બંધાવો તો અમે તેની અનુમોદના કરીએ પ્રભુએ કરવા-કરાવવાની ના પાડી છે, સંમતિ-અનુમોદનાની અમને છૂટ આપી
દૃષ્ટાંત આગળ વધારીએ. હવે આ ભિખારી અત્યંત ગરીબ છે અને ધર્મ પામેલો - નથી, પણ તેનામાં ભાવિ લાયકાત ગુરુએ જોઈ છે. અસીમ શાસનપ્રભાવનાનું તેમાંથી ફળ નીપજશે, તેથી જ ખાવા માટે દીક્ષા આપી છે. હવે સમુદાયમાં બાલવૃદ્ધ-ગ્લાન-તપસ્વી-વડીલ આદિને કારણે આવશ્યક સારી સારી વસ્તુઓ ભિક્ષામાં આવેલ હોય, તે ગુરુ આજ્ઞાથી મહાત્માઓએ આને ભક્તિપૂર્વક ખાવા આપી અને આને તો આજ દિવસ સુધી સામાન્ય ખાવાના પણ ફાંફાં હતાં, તેથી અકરાંતિયો થઈને અતિશય ખાય છે. પરંતુ બધા સાધુઓ ગુરુને સમર્પિત હતા, તેથી મનમાં બીજો કોઈ વિચાર ન કરતાં ગુરુની આજ્ઞા પાળે છે અને ગુરુ વિવેકી છે.
સાંજ પડતાં શક્તિથી અધિક ખાવાથી અજીર્ણના કારણે પેટમાં વેદનાનો પાર નથી. આવા રાંક સાથે પણ ધર્માચાર્ય પોતે ઉત્તમ વ્યવહાર કરે છે અને બધા સાધુ પાસે કરાવે છે. સૌનો સૌજન્યપૂર્વકનો વ્યવહાર છે. સાંજે શેઠિયાઓ આરાધના કરવા આવ્યા છે, તે પણ નવદીક્ષિતને તકલીફમાં જોઈ વિનયથી હાથ-પગ-માથું દબાવવા બેસે છે. આ બધું જોઈ તેને થાય છે કે, “જે શેઠિયાઓ રસ્તે રખડતા મને તેમના આંગણામાં પગ પણ મૂકવા નહોતા દેતા, તે જ શેઠિયાઓ આજે મારી કેવી ભક્તિ કરે છે ! આ ધર્મ કેવો ઉત્તમ હશે! હજુ તો હું આચાર-વિચાર કશું જ પામ્યો
૧૦૦
લોકોત્તર દાનધર્મ “અનુકંપા”