________________
દુપ્પહસૂરીજી મહારાજ ચાર મૂળસુત્રના જ્ઞાની છતાં પણ શ્રુતકેવળી જેવા એઓ આરાધક પાંચ ભરત, પાંચ ઐરાવતમાં આ આગમોનો નાશ થશે. ચૌદપૂર્વ દ્વાદશાંગીમાં જે વર્ણન છે તેનો સાર સાધુજીવનની મર્યાદા આ ચાર મૂળસુત્રમાં આવે.
ધૃતિ-સંયમની, લક્ષની જાગૃતિ એમાંથી સ્થિરતા આવે. લક્ષની જાગૃતિપૂર્વક મળેલા ભોગોનો ત્યાગ કરે એ જ ત્યાગ કહેવાય. વાદીએ પૂર્વે શંકા કરી એના જવાબમાં કહ્યું કે ૩ ક્રોડથી પ્રાપ્ત ન થાય. એવી ત્રણ ચીજ સ્ત્રી, પાણી, અગ્નિ એને દરેક સંયમી આત્મા ત્યાગ કરે જ.
એક કોઈ કઠિયારાએ દીક્ષા લીધી. દીક્ષા પછી ભિક્ષા .વખતે લોકો ટીકા કરે કે ખાવાનું ન મળવાથી દીક્ષા લીધી. એ આ કઠિયારા છે. આ નવદીક્ષિતની પરિણામની ધારા ટકી ન શકી. મનમાં દુઃખ થાય. ગુરુ મ. કહે છે (જે કોઈ ભાવના, વૃત્તિ, વિચાર, લાગણી, ઉત્પન્ન થાય તે ગુરુ મહારાજને કહેવી જેથી આર્તધ્યાનની પરંપરા આગળ ન વધે.) નવદીક્ષિત માટે આ ખાસ જરૂરી છે. પરિપક્વ થાય પછી જાતે-પોતે પાછા વળી શકે પણ વેશ પરિવર્તન થવાથી વિચારો વૃત્તિ અટકી જતી નથી.
મુકામમાં ગુરુ મહારાજને કહે મને અન્યત્ર મોકલો. ગુરુ મહારાજ અભયકુમારને કહે અમે આ કારણે વિહાર કરીએ છીએ. અભય કહે કેમ ? આ ક્ષેત્ર માસકલ્પને યોગ્ય નથી ? કે તમે બીજે જાવ છો ? ગુરુ મ. કહે કે સંયમની આરાધના કરનારને મહાનિશીથના ત્રીજા અધ્યાયમાં કહ્યું છે કે - પરહિત માટે પછી છે પ્રથમ આત્મહિત છે. પોતાની પરિણતિ નેવે મુકીને, ખીંટીયે ચડાવીને આચાર નેવે મુકીને પરહિતની વાત અહીં નથી. પરહિત કરે પણ સ્વહિત સાચવીને......! આત્મહિતની ભુમિકા સ્થિર થઈ હોય તો ભલે પર કલ્યાણ કરે. આત્માને આશ્રવના માર્ગમાંથી પાછો વાળવો. સંયમમાં આગળ વધવું. આમાં પરિપક્વ થયેલ ભલે પરહિત કરે. શ્રી દશવૈકાલિક વારની - ૧૪
૫૬
