________________
વસી જાય તો આજ્ઞા પ્રત્યે મન ઝૂકી જાય. શરૂઆતમાં ભલે દ્વિધા ચાલે. તો એને દંભ ન કહેવાય. આત્મા અને મન એક થઈ જાય એને માન કહેવાય. લોભ-મોહનીયનો ઉદય ભલે અહીં ધર્ષણ ચાલે. વલોણું ચાલે ત્યારે...ધમ્મર ઘમ્મર અવાજ આવે. ત્યારે જ માખણ બહાર આવે. અને અનાદિ ના સંબંધનો ખળભળાટ ભલે થાય. પણ પછી સંસ્કારો નો વિજય થાય...
આત્મા અને મનમાં ફેર શું ?
મનને ચલાવનાર આત્મા છે. પેલીવાર ચોરી કરનાર ચોરને ભય કેટલો? તેમ આધાકર્મી આહાર વાપરનારને ભય હોવો જોઈએ. ભલે કદાચ દોષ સેવે તો એક - બે વાર તો પાછા હટે જ. એ વખતે અધ્યાત્મસાર વિ. ગ્રંથોનો સ્વાધ્યાય કરવો જોઈએ. અંતરાત્મા એટલે જેના આત્મામાં સમયે-સમયે જ્ઞાની પ્રભુની આજ્ઞાની વફાદારી શરૂ થાય તે.
સંસારનો વળવાડ જેમણે છોડયો છે એ સાધુ કદી શબ્દજ્ઞાનનો સહારો આશરો લે જ નહિ ત્યાં ૫૦ ઇન્કમ મળવાની બદલે રની ઇન્કમ લે. હા..! દ્રવ્યજ્ઞાનનું મહત્વ શ્રાવકને ભલે હોય. સંપૂર્ણ આશ્રવ તો સાધુજ છોડી શકે માટે એને ભાવ જ્ઞાન છે. - જીતકલ્પમાં ગિહિજોગનો ભંગનું પ્રાયશ્ચિત આવે. ગૃહસ્થના વળગાડ છુટી ગયા પછી એ શબ્દ ન બોલાય હા..! વહોરવા જાય
ત્યાં બોલાય. સાધુને ભાવજ્ઞાનનું મહત્ત્વ છે. - જ્ઞાનની અસર અને જ્ઞાન શા માટે મેળવવું...? ઉદ્દેશ શો? એ સમજવું. શ્રાવકને ભણવાનું શા માટે ? સંસાર છોડવા માટે આશ્રવ છોડવા માટે. “પ્રતિક્રમણ કરતાં આવડે માટે ભણું છું..” એમાં આચરણાનો આશય ખ્યાલ બહાર ન જવો જોઈએ. પંડિત કે વિદ્ધાન થવા માટે ન ભણે પણ સંસાર છોડવા ભણવાનું છે. '
જે સંયમ લીધું છે તેમાં વિશુધ્ધિ થાય અને આજ્ઞા પ્રમાણે @ દશવૈકાલિક વાચના - ૨૦
૧ ૦)