________________
શ્રી ધર્મનાથજી
540
વહ સત્ય સુધા દરસાવહિંગે, ચતુરાંગુલ હે દગસે મિલકે રસદેવ નિરંજન કો પિવહી, ગહિ જોગ જુગોજુગ સો જીવહી...
પર પ્રેમ પ્રવાહ બઢે પ્રભુસેં, સબ આગમભેદ સુઉર બસે વહ કેવલકો બીજ ગ્યાનિ કહે, નિજકો અનુભવ બતલાઈ દિયે...
કોઇ ભવ્યાત્માના ભાગ્ય જોર કરતા હોય, પોતાની તે પ્રકારની પાત્રતા પ્રગટી ચૂકી હોય અને તેવા જ સદ્ગુરુ ભેટી જાય તો તેનું પ્રવચન શ્રવણ કરવાની સાથે સાથે આંતરધ્યાનમાં સાધના અભ્યાસ ચાલુ રાખવાથી તે ત્રીજું લોચન-આંતરનયન-હૃદયનયન ખૂલી જાય છે. તે આંખ પોતે પ્રકાશક છે અને આંતર શોધક આત્મા જ્યારે આંતર નિરીક્ષણ, તે આંખ દ્વારા કરે છે, ત્યારે તેમાં આત્મજ્ઞાનનો પ્રકાશ ભળવાથી તે આંખમાંથી સર્ચલાઇટ જેવો પ્રકાશ અંદરમાં પ્રસરે છે. તે પ્રકાશના આધારે આત્મા આંતર શોધમાં પોતાની પુરુષાર્થ શક્તિને કામે લગાડે છે. તે વખતે ઘણી અનુભૂતિઓ થાય છે: તે પ્રકૃતિકૃત હોવાથી એમાં સિદ્ધિ માને તો પતન થવાનું વિશેષ કારણ રહે પણ તે અનુભૂતિઓને મહત્વ ન આપતા અંદરમાં માર્ગ શોધવાનું ચાલુ રાખે તો જરૂર સમ્યગ્દર્શનાદિ ધર્મો પ્રગટ થાય.
તે માટે નિશ્ચયટષ્ટિને હૃદયમાં સ્થાન આપીને શ્રદ્ધા, આદર, બહુમાનપૂર્વક દાન-શીલ-તપ-સામાયિક-પ્રતિક્રમણ-પુજા પ્રભાવનાદિ કાર્યો કરવા જોઈએ કે જેનાથી વિશુદ્ધ પુણ્યનો બંધ થવા પૂર્વક એક પ્રકારની પાત્રતા પ્રગટે છે.
આંતરચક્ષુથી નિરીક્ષણકાર્ય પૂરૂં થયા પછી તે ચક્ષુ બીન ઉપયોગી થવાથી તેનુ કાર્ય અહીં પૂરું થાય છે. પછી પ્રકાશનો નાશ થાય છે અને
સંસારનો ‘અહમ્′ અજપાજપ રૂપે આપણામાં વર્તે છે;
જે ‘સોહડમ’ સ્વરૂપભાવમાં આવવા દેતો નથી.
