________________
શ્રી વિમલનાથજી 482
આંશિક અનુભૂતિ થતાં, એના સર્વ સંશયોનું નિવારણ આપોઆપ જ થઇ જાય છે. કારણ કે એની બધી જ ભ્રમણાના ભૂક્કા બોલાઇ જાય છે. એની દેહતાદાત્મ્ય બુદ્ધિ નાશ પામતાં તેનું જોડાણ વિનાશી સાથે છૂટી જાય છે અને અવિનાશી સાથે સંધાણ થઇ જાય છે. દેહભાવ ટળી જાય છે અને આત્મદૃષ્ટા થવાથી આત્મભાવ જાગૃત થઇ જાય છે. હવે એ આત્મભાવથી આત્મધર્મ પામવાનો રહે છે.
અનાત્મભાવ
આ તો અંધારામાં, રજ્જુને સર્પ માની, ભયભીત થયેલ હતો, તે જ્ઞાનનો પ્રકાશ થતાં, રજ્જુને રજ્જુ તરીકે જાણતાં, નિર્ભય-નિશ્ચિંત થઈ જાય છે.
अहंताममते स्तत्व, स्वीयत्व भ्रम हेतुके । भेदज्ञानात्पलायेते, रज्जुज्ञानादिवाहिभिः ।।
પર-વસ્તુ પ્રતિ, અહંતા અને મમતા રૂપી-ભ્રમજ્ઞાન વડે થતાં રાગ-દ્વેષથી આત્મા સંસારમાં બંધાયો છે અને બંધાઇને રહે છે. પરંતુ દોરડામાંથી સર્પનો ભ્રમ ભાંગી જતાં, જેમ આત્મા નિર્ભય થઈ જાય છે તેમ, જડ-ચેતનના ભેદજ્ઞાનથી આત્મા નિઃશંક, નિશ્ચિંત અને નિર્વિકારી થઇ જાય છે.
મહામહોપાધ્યાય યશોવિજયજીએ પણ સહેજે સમજાઈ જાય એમ, આવા જ ભાવ એમના સ્તવનમાં ભર્યાં છે.
કરકે કૃપા પ્રભુ દરિસણ દિનો, ભવકી પીડ મીટાઈ, મોહનિદ્રાસે જાગ્રત કરકે, સત્યકી સાન સુનાઈ. તન મન હર્ષ ન માઈ.... સખીરી આજ૦
ઊંઘી મિથ્યા માન્યતાને કાઢો અને સીધી સમ્યગ માન્યતાને ઘૂંટો !
