________________
પૂજ્ય શ્રી સૌભાગ્યભાઈ
રહ્યો, શરીર ચાલે છે. હું જાણનાર છું. વાસના ચાલે છે, * હું જાણું છું. હું સાક્ષીમાત્ર છું. મન ચાલે છે, હું દ્રષ્ટા
છું. શરીર-મનની દરેક ક્રિયાનો હું માત્ર જાણનાર છું. હું સ્થિર, ધ્રુવ તત્ત્વ છું. બધાં જ પરિવર્તનોની વચમાં, બધી જ ગતિઓની વચમાં જે સ્થિર બિંદુ છે તે હું છું - આ બોધ સતત રહેવો જોઈએ. ચાલતી વખતે હું નથી ચાલતો, ભોજન કરતી વખતે હું ભોજન નથી કરતો, દુઃખ પડે તો દુઃખ મને નથી સ્પર્શતું, સુખ આવ્યું તો તે પણ મને નથી સ્પર્શતું, મૃત્યુ આવે તો પણ મારામાં કંઈ જ નથી ઘટતું. પ્રત્યેક ક્રિયામાં આવો વિવેક પ્રગટવો જોઈએ. નાની નાની ક્રિયામાં પણ જાગૃતિ ગૂંથાઈ જવી જોઈએ. જાગૃતિ એ જ ભગવાન મહાવીરની, શ્રી આત્મસિદ્ધિ શાસ્ત્રની મુખ્ય શિક્ષા છે.
* સંગ્રહ નહીં, અંતર્દષ્ટિ
આ રીતે કરવાથી એક પછી એક પગથિયું ચડાતું જાય છે. પરંતુ આપણે વિવેક નથી પ્રગટાવવો, જાગૃતિ નથી વધારવી. આપણે તો માત્ર કોઈનાં અનુભૂતિ-શબ્દ-વિચાર શીખી લેવાં છે. અને આનાથી વધે છે માત્ર પાંડિત્ય, પવિત્રતા નહીં. અહંકાર માટે મળે છેબીજી એક ખૂટી. “હું ભાવ વધુ દઢ થાય છે.
શ્રી આત્મસિદ્ધિ શાસ્ત્રની આરાધના કરીએ તો માત્ર શબ્દ મુખપાઠ ન કરીએ પણ આત્માની સિદ્ધિ - પ્રસિદ્ધિ કરીએ.
- ૭૯
