________________
સાધ્વી (સરસ્વતી)ના વ્રતનો ભંગ કરનાર રાજા (ગર્દભિલ્લ)ને ઉપયોગથી પદભ્રષ્ટ કર્યા છતાં જેમ તે આચાર્યવર શુદ્ધિને પામ્યા તેમ અત્ર સમજી લેવું. ૨૪૦. जा जयमाणस्स भवे, विराहणा सुत्तविहि-समग्गस्स । सा होइ निजरफला, अज्झप्प विसोहि जुत्तस्स ॥ २४१॥
જયણા(યતના)વંત અને શાસ્ત્રવિધિ સંયુક્ત ગીતાર્થ વડે અશક્ય પરિહારે જે જીવવિરાધના થઈ જાય તે અધ્યાત્મવિશુદ્ધિયુક્ત હોવાથી તેમને અશુભકર્મની નિર્જરાને માટે થાય! મતલબ કે તેવી વિરાધનાથી લાગેલું યત્કિંચિત્ કર્મ શીધ્ર નષ્ટ થઈ જાય. જેમકે પ્રથમ સમયે બાંધે, બીજે સમયે નિર્જરે અને ત્રીજે સમયે કર્મ રહિત બને. પ્રખર અધ્યાત્મ વિશુદ્ધવંત માટે એવી શાસ્ત્રમર્યાદા છે. ૨૪૧. जे जत्तिआ य हेऊ, भवस्स ते चेव तत्तिआ मुक्खे । गणणाईया लोगा, दुण्हवि पुन्ना भवे तुल्ला ॥२४२॥
રાગદ્વેષ અને અજ્ઞાનયુક્ત જીવોને જે ભાવવૃદ્ધિના હેતુઓ છે તે જ હેતુઓ સમતાભાવી જ્ઞાન-વિવેકી જનોને મોક્ષને માટે થાય છે. અને તે ભવમોક્ષ સંબંધી હેતુઓની ગણના કરતાં અસંખ્યાત લોકાકાશ પ્રદેશ વડે (અન્યૂનાધિક)પૂર્ણ અને પરસ્પર તુલ્ય થાય છે. જીવ અનંત છતાં હેતુ અસંખ્ય કહ્યા તે અધ્યવસાય સ્થાનની અપેક્ષાએ સમજવા. ર૪૨.
श्री पुष्पमाला प्रकरण
૭૨
