________________
૧૦૪
ધમિલકુમાર રાસ
ઢાળ સાતમી
(જીરેજી.ની દેશી) જીરે મારે, સ્વામી સુણો તે વાત; ભિલ્લરણે રણમાં થઈ, જીરેજી જીરે મારે, નિદ્રાવશ ભટ લોક, ધાડ પડી નિદ્રા ગઈ. જીરેજી ||૧|| જીરે મારે, રયણી ઘણી અંધકાર, ગાફલ રણભેટ મંડલી, જીરેજી જીરે મારે, કુંવર ગયા રથ લઈ, વાત કોઈક મુખ સાંભળી. જીરેજી રા. જીરે મારે, સુભટ ઘણા તવ ન, નિજ નિજ મિલકત કર ધરી, જીરેજી, જીરે મારે, રાણીપટ આવાસ, ભીલે ભટે હલ્લાં કરી. જીરેજી II જીરે મારે, અમે સુભટ લેઈ તામ, લોહ કોટ ફરતો કિયો, જીરેજી જીરે મારે, અમે દેખાડ્યા હાથ; તવ ભિલ્લે મારગ દીયો. જીરેજી ૪ જીરે મારે સુભટ સજી ચિહું કોર, રાણી રથ બેસાટીને, જીરેજી જીરે મારે, નીકળીયા નિશિમધ્ય, નાઠા સુભટ મિલાવીને. જીરેજી //પા. જીરે મારે, હલકારા ઠામ ઠામ, મેહલી નાથ ગયેષિયા, જીરેજી જીરે મારે, રણ કાપી એણે ઠામ, વાટ જોવંતાં થોભિયા. જીરેજી ll દll જીરે મારે, સકલ ફળી અમ આશ, તુમ દરશને સુખ પામીયા, જીરેજી જીરે મારે, કુંવર હુકમ કરી તામ, સૈન્ય સજી કરી ચાલીયા. જીરેજી llણા જીરે મારે, પામ્યા અખંડ પ્રયાણ, શંખપુરીને પરિસરે, જીરેજી જીરે મારે, દેઈ પટ આવાસ, ઉતારા સરવે કરે. જીરેજી ll જીરે મારે. આગળ જઈ અસવાર, રાયને દીયે વધામણી, જીરેજી જીરે મારે, હરખ્યો સહુ પરિવાર, માતપિતા ઊલટ ઘણી. જીરેજી લા. જીરે મારે, સન્મુખ જાવે સર્વ, હર્ષ કલ્લોલ ધરા નરા, જીરેજી જીરે મારે, પૂનમ ઉદયો ચંદ, સાગરની પરે નાગરા. જીરેજી ll૧ના જીરે મારે, હરખ્યાં સુખભર નેત્ર, આવે સન્મુખ ભૂપતિ, જીરેજી જીરે મારે, લોટત ભૂમિ કુમાર. તાતચરણ કરતો નતિ. જીરેજી ૧૧TI. જીરે મારે, હાથે ઉઠાવી કુમાર, હઈડાભર ભેટી મલ્યા; જીરેજી જીરે મારે, તોરણ ઘર ઘર હાટ, બાંધી ઓચ્છવ બહુ કર્યા. જીરેજી ૧રી જીરે મારે, ઊંચી કરી વૈજયંત, ફૂલ પગર શેરી ભય, જીરેજી જીરે મારે, હસ્તી બંધ કુમાર, બેસી પુરમાં સંચય. જીરેજી ૧૩ - જીરે મારે, પુરવધૂ ગાવે ગીત, બેઠી રથમાં દોય વહુ, જીરેજી . જીરે મારે, મેડી માળ ચડી નાર, વધાવતી અક્ષત બહુ. જીરેજી ll૧૪ll