________________
यदुक्तवान् हरिभद्रसूरिः सम्बोधप्रकरणेभब्वोवाऽभव्यो वा गंठिसमीवढिओ न भिंदंतो । संखिज्जमसंखिज्जं कालं चिठूइ जइ को वि ॥८७५॥
एतदवस्थाविशिष्टोऽभव्यो भव्यो वा कश्चित् नवपूर्वावधिश्रुतमपि लभते परमलब्ध सम्यक्त्वतया तच्छ्रुतमपि द्रव्यश्रुतमेव, नांशमपि भावश्रुतत्वेन परिणमति । अभव्यानां ग्रैवेयकसुखाऽवाप्तिः कृतयथाप्रवृत्त्यामशुद्धायामेवम्भूताभ्यां द्रव्यश्रुत-चारित्राभ्यां घटते, यदुदाहृतमग्रगाथायाम्
दव्वसुयस्स लाहो, हविज्जपुव्वं विमुत्तदिक्खम्मि । जिणरिद्धिदसणाओ, उपरिमगेविज्जगसुहढें ॥८७६॥ एवमभव्वाणं चिय भव्वाणं पुणमभिन्नदसपुव्वा XX ||८७७।।
एवं शुद्धयथाप्रवृत्तिः भव्यानामेव. नह्यभव्यानाकिन्तु यथाप्रवृत्तेरनन्त सङ्ख्यात्वमुभयेषामपि ।
द्वयमपूर्वकरणम् । अनादिमिथ्याग्भिर्घनराग-द्वेषाऽऽशयांः सततमनुभूतास्तानपि भिन्दन्नध्यवसायविशेष एवाऽपूर्वोऽप्राप्तपूर्वित्वात्, सोऽत्र वेद्यते तदपूर्वकरणम् । एतत्करणम्पुरुषार्थप्रधानङ्गुरुपदेशवशान्निसर्गत्वेन वाऽवगम्यते, अत्र वर्तमानो जीवो ग्रन्थि भिनत्ति । ग्रन्थिस्तु घनराग-द्वेषाऽऽशय एव, जिनाज्ञारागोत्कर्षद्वारा तदप्रतिकूलेन केनाऽपि योगानुष्ठानद्वारा राग-द्वेषोद्घनस्य सम्भेदो ‘ग्रन्थिभेद' पदेन परिचीयते सिद्धान्ते,
यदुदाहृतं सम्बोधप्रकरणे हरिभद्राचार्येणगंठित्ति सुदुब्भेओ कक्खडघणरूढगूढगंठिव्य । जीवस्स कम्मजणिओ घणरागदोषपरिणामो ॥८६८॥ भित्तूणं तमपूवकरणेण अज्झप्पज्झाण सुद्धेण xx ॥८६९॥ एवं धर्मविधिप्रकरणेऽपितत्तो अपुवविरियस्सुल्लासवसादपुव्वकरणेणं । गंठिं भिंदइ जीवो जो भब्यो जेणभणियमिमं ॥१०॥
'बोधिपताका' टीकया विभूषितं
