________________
સાતમી નરક ને મોત તણા દુઃખસુખની મનડું ચાવી, શુભયોગોમાં રમતા મુનિવર દુગાંત દૂર ફગાવી. ધનતે...૪૮
બંધ થતું હતું. પેલા ભમરાઓ મારો પીછો છોડતા ન હતા. જાણે કે આખું મોઢુ આ ભમરાઓથી ભરાવા લાગ્યું.
છે
છે
જમણી આંખના એક ખૂણેથી મને જરાક દેખાતું હતું. એના આધારે હું ઝપાટાભેર નીચે ઉતરવા લાગી. ૧૫-૨૦ મિનિટમાં હું નીચે ધર્મશાળામાં પહોંચી ગઈ. આગળ અ પહોંચેલા સાધ્વીજીઓએ ત્યાં બધા સમાચાર આપી દીધેલા. તેઓને મારી ખૂબ ચિંતા અ ણ હતી, પણ શું કરે ? સમાચાર પહોંચાડવા જ એ ઉતાવળે ઉતરેલા.
ણ
၁။
၁။
ર
બધા વિચાર જ કરતા હતા કે “એ સાધ્વીજીને કેમ નીચે લાવવા ? બચાવવા ?” ર પણ ત્યાં તો હું પહોંચી ગઈ. બે આચાર્ય ભગવંતોએ મને હિંમત આપી. હવે આ ભમરાઓ લગભગ ઉડી ગયા હતા.
પણ એમણે મારેલા ડંખ !
5 x
રા
અ
ણ
၁။
ર
મા
એનું ઝેર !
એની વેદના !
અપરંપાર હતી.
રા
આચાર્યવર્યોએ મને વાસક્ષેપ નાંખી આપ્યો અને મને તરત હોસ્પીટલ લઈ જવામાં આવી.
મારા આખા શરીરમાં ભમરાના કાંટાઓ ચોંટેલા હતા. એક સાથે ૧૫-૨૦ સાધ્વીજીઓ ચીપીયાથી એ કાંટાઓ ખેંચીને દૂર કરવા લાગ્યા. પણ ઝેર ફેલાઈ રહ્યું હતું. બચવાની આશા હતી નિહ. લગભગ બધાયની આંખોમાં આંસુ હતા.
પણ ખરું કહું ?
આ આવી ભયાનક વેદનામાં પણ હું હસતી હતી. મેં ગોખેલા શાંતિસુધારસ ગ્રંથની આ છે. અશરણભાવનાનું હું રટણ કરતી હતી. “કોઈ મને બચાવનાર નથી. શરણ છે એકમાત્ર છે
જિનશાસન !”
મારા રૂંવાડે રૂંવાડે એ ભાવ પ્રગટી ચૂક્યો હતો.
ન
“એકવાર તો મરવાનું જ છે ને ? તો આવી પવિત્રભૂમિમાં મોત કોને ન ગમે ?” મેં વિચાર કરેલો, માટે જ હસતી હતી.
ક
પણ
ડોક્ટરની સારવાર દ્વારા હું બચી ગઈ. ૨૪ કલાક બેભાન રહી. ૭૨ કલાકે મારી આંખ ઊઘડી. સાધ્વીજીઓ મારી સહનશીલતા જોઈ આશ્ચર્ય પામ્યા. રે ! ખુદ મને વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબી
(69) m
આ
ਮ
રા
1111111
5.” 5 n
મ ਮ
રા
