________________
સ દશવૈકાલિકસૂર ભાગ-૪ કિ
અધ્ય. ૯.૨ સૂત્ર-૧૨ • છેદેવો, યક્ષો અને ગુહ્યકો (આનો અર્થ પૂર્વની જેમજ...) અરિહંતોના કલ્યાણક વગેરેમાં છે. આ સુખને અનુભવતા, દેવોના માલિક વગેરે તરીકે ની ઋદ્ધિને પામેલા, * વિખ્યાતસગુણવાળા દેખાય છે. (અહીં પણ દેવભાવમાં કરેલા વિનયના પ્રતાપે તેમને | એ જ ભવમાં આ બધું મળે... એ સંભવિત નથી. આ બધું જન્મથી જ મળે છે. એટલે * આ જ પૂર્વજન્મોની વિનયારાધના લીધી છે. નિરતિચારસંયમપાલન એ પણ એક પ્રકારનો *
વિનય જ છે. તથા અરિહંતકલ્યાણકો ઉજવવા વગેરેમાં તેઓ સુખને અનુભવે... એ || સ્વાભાવિક છે...)
एवं नारकापोहेन व्यवहारतो येषु सुखदुःखसंभवस्तेषु विनयाविनयफलमुक्तम्, अधुना विशेषतो लोकोत्तरविनयफलमाहजे आयरिअउवज्झायाणं, सुस्सूसावयणंकरा । तेसिं सिक्खा पवटुंति, जलसित्ता इव पायवा ॥१२॥
આ રીતે નારક સિવાય જેઓમાં વ્યવહારથી સુખનો અને દુઃખનો સંભવ છે, તે તેઓમાં વિનયનું અને અવિનયનું ફલ કહી દીધું.
હવે વિશેષથી લોકોત્તરવિનયના ફલને બતાવે છે.
ગા. ૧૨ : જેઓ આચાર્ય-ઉપાધ્યાયના શુશ્રષાવચનને કરનારા છે, તેઓની શિક્ષા ના જલસિફત વૃક્ષોની જેમ વધે છે.
ને માયરિંગ'ત્તિ સૂત્ર, ય મારાપાધ્યાયેયોઃ-પ્રતિયોઃ “શ્રષાવાનવર:' शा पूजाप्रधानवचनकरणशीलास्तेषां पुण्यभाजां 'शिक्षा' ग्रहणासेवनालक्षणा भावार्थरूपाः शा | स 'प्रवर्द्धन्ते' वृद्धिमुपयान्ति, दृष्टान्तमाह-जलसिक्ता इव ‘पादपा' वृक्षा इति सूत्रार्थः ॥१२॥ स ની ટીકાર્ય : આચાર્ય અને ઉપાધ્યાય પ્રતીત જ છે, તેઓના શુશ્રષાવચનને કરનારા ના વ, એટલે કે પૂજાપ્રધાન એવા વચનકરણનાં સ્વભાવવાળા જેઓ છે. (અર્થાત્ એમનું વચન ય
પાળે એ એમના પ્રત્યેનાં બહુમાન-વિનયાદિપૂર્વક પાળે. વેઠ ઉતારવા રૂપે, તિરસ્કારથી : વચનપાલન નહિ...) 0 પુણ્યશાળી તેઓની ગ્રહણશિક્ષા અને આસેવનશિક્ષા રૂપી ભાવાર્થાત્મકશિક્ષા વૃદ્ધિ |
પામે છે. પણ આ વિષયમાં દષ્ટાન્ત કહે છે કે જેમ જલથી સિચાયેલા વૃક્ષો...
.
E
F
F
