________________
सप्तम प्रस्ताव.
પ્રસ્તાવમાં ગશાળા સહિત સ્વામીને જે ઉપસર્ગો * $ થયા તે બતાવ્યા. હવે એકલા ભગવતને જે ઉપસર્ગો
થયા તે કહેવામાં આવે છે. પછી પ્રલયકાળના પ્રચંડ અગ્નિ સમાન ધર્મધ્યાનવડે અશુભ કર્મલેપને દગ્ધ કરનાર, અગ્નિથી ઉત્તીર્ણ જાત્ય કંચન સમાન કાંતિસમૂહથી, ઉગતા દિનકરની જેમ દિશાઓને પ્રકાશિત કરતા શ્રી મહાવીર ભગવંત અનુક્રમે વિચરતા વૈશાલી નગરીમાં આવ્યા. ત્યાં જીવાજીવાદિ નવતવને જાણનાર, વિવિધ અભિગ્રહથી અવિરતિભાવને નિગ્રહ કરનાર તથા ભવભયને લીધે અણુવ્રતાદિ શ્રાવકધર્મ આદરનાર અને સિદ્ધાર્થ રાજાને બાળમિત્ર એવો શંખ નામે સામંત હતો. તેણે ભગવંતને ઓળખીને પરમ ભક્તિ અને મેટી સમૃ-- દ્ધિથી પ્રભુને સત્કાર કર્યો. ત્યાંથી કેટલાક દિવસ પછી સ્વામી વાણીજ ગામ ભણી ચાલ્યા. તેની વચ્ચે ભંગુર તરંગથી ઉછળતી, પુષ્કળ જળથી બંને કાંઠે ભરપૂર, મહિલા-હદયની જેમ જેને મધ્યભાગ દુગ્રહો છે, રણભૂમિ જેમ સંનદ્ધ સુભટે, અ, હસ્તીઓ અને રથયુક્ત હોય છે તેમ કાચબા, મસ્યાદિકના આધારરૂપ એવી ગંડકિકા નામે મહાનદી આવી. સ્વામી નાવથી તે ઓળંગી પરતીરે જતાં ભાડા નિમિત્તે નાવિકેએ તેમને પકડયા. એ વખતે મધ્યાન્હ સમય હતે. સૂર્યના ઉગ્ર તાપથી વેળુ બહુ જ તાપી ગઈ હતી તેથી ભગવંતના કમળ સમાન કોમળ ચરણ–તલ તપી રહ્યા. એવામાં તે જ શંખ સાંમતનો ચિત્ર નામે ભાણેજ દૂતના કામે સીમાડાના રાજા પાસે જઈ, નાવમાર્ગે પાછા ફરતાં તેણે સ્વામીને તેવી સ્થિતિમાં જોયા, એટલે. અનેક દુર્વચનેથી નાવિકને નિભ્રંછી પ્રભુને છોડાવીને તે મહિમા કરવા લાગે
