________________
તેણે માંડીને સઘળી વાત કરી. તે સાંભળીને તેના પુત્રે પૂછ્યું, રાજમહેલનું સુખ કેવું હતું તે કહો.
તે બોલ્યો, બેટા ! હું કેમે કરીને તે કહી શકું તેમ નથી. ક્યાં આપણી આ ભાંગીતૂટી ઝૂંપડી, ક્યાં સંગેમરમરનો એ રાજમહેલ ? ત્યાંની અનેક વસ્તુઓનાં નામ પણ મને આવડતાં નથી, તો એના ભોગવિલાસમાં જે આનંદ મને આવ્યો તે હું કઇ રીતે કહી શકું ?
બસ, આજ રીતે પૌલિક દૃષ્ટિમાં વર્તતો કોઇ જીવ, આત્માના અનુભવજ્ઞાનને જાણી શકે નહિ, ખાખરાની ખિસકોલી સાકરના સ્વાદને જાણી શકે નહિ. તેમ પૌદ્ગલિક સુખોમાં ગ્રસ્ત સ્ત્રી યા પુરુષ આત્માના અનુભવજ્ઞાનની કલ્પના પણ કરી શકે નહિ,
આ સુખ જીભ વડે ચાખી શકાતું નથી. નાક વડે સૂંઘી શકાતું નથી. કાન વડે સાંભળી શકાતું નથી. આંખો વડે જોઇ શકાતું નથી. ત્વચા વડે અનુભવી શકાતું નથી. આ સુખનો અનુભવ તો આ પાંચ ઇન્દ્રિયોના વિષયોથી પર બન્યા પછી જ અનુભવી શકાય છે.
આત્મધ્યાનજન્ય આ સુખ માણવા માટે સઘળા ભૌતિક સુખો મૃગજળ જેવાં ભ્રામક લાગવાં જોઇએ.
સાતમી પ્રભાદષ્ટિના પ્રકાશમાં આ ભ્રમણા ટળી જાય છે અને એક આત્મા જ આત્માને સેવવા જેવો લાગે છે.
સાતમી પ્રભાદૃષ્ટિની સજ્ઝાય
૧૫૧