________________
૧૩
શ્રી વિમળ જિન સ્તવન
સબધ-અહીથી સ્તવનાના ઝોક ફરી જાય છે. અત્યાર સુધી જે અધ્યાત્મ સાથે એકતાની વાત હતી, તેને બદલે આન ંદઘનજી શુદ્ધ ભક્તિમાં ઊતરે છે. શુદ્ધ ભક્તિ એકતા આણે છે અને આપણને તન્મય કરી દે છે. એના ઝોક તે આદર્શીસ્થાને પ્રભુને રાખવાના જ છે, અને અડી. તેનાં કારણેા બતાવી એક નવા પ્રકારનું જેમ આપણામાં ઉત્પન્ન કરે છે. ભક્તિચાગની મહત્તા એ જ છે કે ભક્તને એ પોતામય બનાવી મૂકે છે. અને તન્મય થયેલા ભક્ત આખરે તેની ભક્તિ વડે તરૃપ થઈ જાય છે. આ તદાકાર કરવાની જે શક્તિ ભક્તિમાં છે તે અન્યત્ર પ્રાપ્ત થઈ શકતી નથી; અને આદ્યસ્થાને ભગવાનને રાખવાની આપણી માગણીને વધારે મજબૂત બનાવે છે, તેથી આપણે આ ભક્તિનો આદશ સ્વીકારી તન્મય થવા પ્રયત્ન કરીએ. એક સામાન્ય કીડો હોય તે ભમરાને વિચારતાં વિચારતાં છેવટે તે જ ભ્રમરરૂપ થઈ જાય છે, તેમ ભક્તિના બળે પ્રભુને ધ્યાવતાં આખરે આ પ્રાણી તદ્રુપ થઇ જાય છે, પોતે જ ભગવાન અની જાય છે. અને તેમ થાય ત્યારે એની સ`સારની રખડપાટી દૂર થાય છે અને ભવના ફેરા મટે છે. આ કાંઈ જેવી તેવી વાત નથી. અન ંત કાળથી આ પ્રાણી ભટકયા જ કરે છે અને એક ખાડામાંથી બીજામાં પડે છે અને એમ ઉત્તરાત્તર ચાલ્યા જ કરે છે. એના છેડે આવતા જ નથી. આ ભવના આંટાનો કોઇ પણ રીતે અત લાવવા જ જોઇએ. આ પ્રાણી અક્ષય સ્થિતિએ ટકી તે જ એના ભવના ફેરા અટકે અને તેને અનંત આનદ થાય છે. આ સ્થિતિ સેવાભક્તિ આણે છે. માટે આ સ્તવનમાં ભક્તિ-ભાવને મહાન સ્થાન મળે છે અને એ આદ્યસ્થાન અપાવનાર હાવાથી આપણી બધી ઇચ્છાઓનું અંતિમ ધ્યેય છે. જોકે આગળ જતાં તે એવી સ્થિતિ ઇચ્છવાની પણ ના કહેશે, પણ આ તે વ્યવહુારની વાત છે અને પ્રાથમિક નજરે રસ્તે ચઢાવનાર છે તેથી આદરણીય અને ઇચ્છવા જોગ છે.
જાય,
સેવા-ભક્તિમાં જે તન્મયતા આવે છે, તે અસાધારણ છે. માણસ જ્યારે સેવા-ભક્તિમાં લીન થયેલ હાય, ત્યારે તે દુનિયાની સર્વ આળપ ́પાળ ભૂલી જાય છે અને પ્રભુ સાથે એકતા વે છે અને અંતે તે પ્રભુમય થઈ જાય છે. આવે સેવાભાવનાના સુદર મહિમાં છે અને તે અનંત આનંદ આપનાર સ્થિતિ હોવાથી સર્વ પ્રકારે આદરણીય છે.
ભક્ત જ્યારે ભક્તિરસમાં પડેલા હાય ત્યારે તે પોતાના કામને પણ વિસારી મૂકે છે, અને સ॰માં પ્રભુને જ જુએ છે. આવી અદ્ભુત શક્તિ સેવા-ભક્તિમાં છે. રાવણુ અષ્ટાપદ પવ ત ઉપર ચઢવો, ત્યાં સેવામાં પ્રભુ સાથે તન્મય થતાં જે ભાગ ભજવે છે તેને માટે લેખકને કહેવું પડયુ કે અનંત ગીતવાળે-ગીતવાજિંત્રથી અનંતગણું ફળ થાય છે એ તન્મયતા