________________
શક્યું નહિ; ત્યારે શું એવા ખાલી વચનમાત્રથી, કે-“હું સાચો અને તું જૂઠો”—કોઈ સાચો કે જૂઠો બની શકે ખરો કે !
એ “નિર્ણય” વાળો લેખ બહાર પડ્યા પછી તેની હામે શ્રીવિજયધર્મસૂરિજી મહારાજના અનેક લેખો, પત્રો બહાર આવ્યા. અને તેમાં તેમણે પોતાના વિચારોનું પ્રતિપાદન કરવાની સાથે એ પણ જણાવ્યું કે-હું જે શાસ્ત્રદ્રષ્ટિએ ભૂલ ખાતો હોઉ, અને મારી ભૂલ કોઈ પ્રમાણપુરસ્સર જાહેર કરે, તો તે ભૂલને કબૂલ કરવા તૈયાર છું; નહિ તે મારા પ્રતિવાદી મહાશયે પોતાનો પ્રતિવાદ પાછો ખેંચી લેવો જોઈએ. આવી રીતનાં અનેક લખાણ શ્રીવિજયધર્મસૂરિજી મહારાજનાં બહાર આવતાં રહ્યાં; પણ આણંદસાગરજી મહારાજ તો તે લેખોની હામે કંઈ પણ ન ઉચ્ચરતાં મૌનજ ધારણ કરી બેસી રહ્યા. છેવટે
જ્યારે શ્રાદ્ધવિધિનો પાઠ તેઓશ્રીના જોવામાં આવ્યો, ત્યારે તેઓ હર્ષભેર બહાર આવ્યા અને હેંડબીલની અંદર તે પાઠને રજુ કરીને, પિતાને જાણે વિજય ન થયો હોય તેમ બતાવવા લાગ્યા. એટલુંજ નહિ, પણ શ્રીવિજયધર્મસૂરિજી મહારાજને માફી માંગવાનું પણ તેમણે સૂચન કર્યું. આ હેંડબીલ તા. ૧૮-૪–૨૦ મીએ બહાર પડ્યું છે. અને તે લેખનું મથાળું છે –“ શ્રીમાન ધર્મવિજયજીને પોતાની પ્રતિજ્ઞા માટેની સાવચેતી.” જૂઓ કેટલો અવિનય! વિજયધર્મસૂરિજી મહારાજે તેમનો કે જૈન સંઘનો શો ગુનો કર્યો છે કે તેમને માફી મંગાવવા માટે તેઓશ્રી બહાર પડ્યા છે? તટસ્થદ્રષ્ટિથી જોતાં તે આણંદસાગરજી મહારાજે માફી માંગવી જોઈએ કે–તેમણે સમજ્યા વગર ઉતાવળથી વિજયધર્મસૂરિજી મહારાજના વિચારોને ખોટા જાહેર કર્યા. એક માણસના વિચારને પુરાવા વગર એમજ ધિકારી નાંખવા, એ શું કાયદાની દૃષ્ટિએ ઓછો ગુન્હો છે? આ ગંભીર ગુપ્લે કરનાર અને એથી આગળ વધીને વયોવૃદ્ધ, સંયમવૃદ્ધ અને જ્ઞાનવૃદ્ધ એવા મહાત્માને માફી માંગવાની સૂચના કરનાર આણંદસાગરજી મહારાજ કંઈ શિક્ષાને પાત્ર હોઈ શકે કે કેમ, એ સંબન્ધી વિચાર કરવાનું શ્રીસંઘના તટસ્થ વિચારકોને સોંપું છું. - શ્રીઆણંદસાગરજી મહારાજ એમ સમજતા હશે કે, શ્રાદ્ધવિધિના પાઠનો પુરાવો મેં આપ્યો છે ને!” પણ મને આશ્ચર્ય થાય છે
