________________
મૃત્યના કાંઠે !
ઉષાના અંતરમાં વિસમયની સીમા ન રહી. પૂછયું: “આ કેણ છે? આને વળી ક્યાંથી લાવ્યા?”
અરુણે હાસ્ય દબાવતાં કહ્યું: “માર્ગમાંથી હું આ રત્નને શોધી લાવ્યો છું. તેં મને પિષ્ય પુત્ર માટે કહ્યું હતું ને?”
લજજા અને વિરક્તિના લીધે ઉષા લાલ થઈ ગઈ. કહ્યું: “જાઓ નહિ તો, દરેક વાતમાં પરિહાસ.”
અરુણે સહજ સૂરે કહ્યું: “તારા લાડકા સુરેશને પુત્ર છે!”
“સુરેશભાઈને પુત્ર!” કહીને ઉષા નિસ્તબ્ધભાવે એ સુંદર બાળકના સુગઠિત દેહ સામે જોઈ રહી.
અરુણે પરિહાસભયા સ્વરે કહ્યું: “કેમ આમ જોઈ રહી છે? કઈ દુઃખ થાય છે?” - સ્વામીની આ મશ્કરીથી ઉષા બળી ઊઠી. કહ્યું: “જુઓ, મશ્કરીને પણ સીમા હોય છે. ” કહીને તે ત્વરિત ચરણે કમળાના રૂમમાં ચાલી ગઈ.
અરુણનું અંતઃકરણ એકાએક વિસંવાદી બની ગયું. આવા સામાન્ય કારણમાં ઉષાને ખીજાઈ જવાનું શું કારણ હતું એ અરુણથી ન સમજાયું. સુરેશના પુત્રને હૃદય સરસો દબાવતાં, બચી ભરતાં ભરતાં તેણે વિચાર્યું : સ્ત્રીઓનાં હદય ખરેખર સંકીર્ણ હોય છે. એમ ન હોત તો આવા સુંદર બાળકને ઉષા શા માટે ગ્રહણ ન કરે ?” અરુણ પત્ની પર જરા વિરક્ત થઈ ગયા.
ઉષા ઓરડામાં ગઈ ત્યારે નિર્મળાએ મૃદુ સ્વરે કહ્યું : “બેન, બા તમને યાદ કરી રહ્યા છે.”
ઉષાએ કમળાના મસ્તક પાસે બેસીને કહ્યું : “બા!”
