________________
માતાની શખ્યા :
બેલાવ તે હતો! કેવળ તારા પકારની જ આપેક્ષા કરી રહ્યો હતો.”
કમળાના અંતરમાં આજે કઈ પ્રકારની ગ્લાનિ નથી રહી. પ્રસન્ન વદને તેમણે કહ્યું : “ભાઈ,. ભાઈ તને બોલાવવા માટે મારે પ્રાણ તરફડી રહ્યો હતો! પરંતુ હું તને ન બોલાવી શકી.”
“શા માટે?” અરુણનો અવાજ જરા ગળગળો થઈ ગયો હતો.
“પ્રથમ તને બોલાવતાં ભય લાગતું હતું. પછી સુરેશ તને બેલાવવામાં સંમત નહોતો.”
ભયના લીધે?” મૃદુરુવરે ઉષાએ પૂછ્યું. કમળાએ ક્ષણ હાસ્યપૂર્વક કહ્યું: “હા, પુત્રી ભયના લીધે. હું માતા હોવા છતાંયે મારે અન્યાય કયાં ઓછો હતો ? અને ભય ગુન્હેગારને જ લાગે.” જરા શ્વાસ લઈને કહ્યું: “તને વિદાય કર્યા પછીનાં આ બે વર્ષે કેવાં કાલ્યાં છે એ મારો અંતરાત્મા જ જાણે છે. તમે તો કશુંયે સમજી શક્યાં નહિ, વહેલાં સમજ્યાં હોત તો જરૂર બચાવી શક્ત.”
અરુણ નીચે મેઢે ન બેસી રહ્યો.
થોડી વાર પછી કમળાએ પુનઃ કહ્યું: “પુત્રી! તું મને આટલા દિવસ સુધી કેવી રીતે ભૂલી શકી? તું તો હંમેશ એમ જ કહેતી કે “તમારા જેટલું હાલ મારા પર કેઈ નથી રાખતું !”
“હા....બા, હું તે આજે પણ કહું છું કે તમારા જેટલું હાલ કે મારા પર નથી રાખતું.”
એકાએક કમળાની દષ્ટિ ઉષાના સમગ્ર દેહ પર પડી. વ્યથિત
