________________
* જીવનસંધ્યા
અરુણે કહ્યું: “શું હું એ બધું સમજી નથી શકો એમ માને છે?”
ઉષાએ મેટું ઊંચું કરીને હળવા હાસ્ય સાથે સ્વામી સામે જોયું.
અરુણે કહ્યું: “દાક્તરો તારું દર્દ દૂર નથી કરી શકતા એ હું બધું સમજું છું, પરન્તુ કશો ઉપાય નથી સૂઝતા માટે મન બેઠું છું.”
ઉષા કશું ન બોલી.
સંધ્યા થઈ ગઈ હતી. સંધ્યા પ્રદીપ પ્રગટાવવા માટે ઉષા ઊભી થઈ ગઈ. અરુણ પણ ઘડીક બેસીને ડ્રોઇંગરૂમમાં ચાલ્યો ગયે. કેટલાક મિત્રે ત્યાં રાહ જોતાં બેઠાં હતાં.
નેકરે આવીને ઉષાને એક ચિઠ્ઠી આપી ગયે. દીપકના પ્રકાશમાં ઉષાને એ અક્ષરે કંઈ પરિચિત લાગ્યા. તેણે ચિઠ્ઠીની. નીચે સહી જોઈ તો તરત તેને સંદેહ સત્યમાં પરિણમ્યો. એ ચિઠ્ઠી સુરેશે જ લખેલી.
ઉષાના હૃદયમાં કુતૂહલ થયું. સુરેશે લખેલ છે! આટલા દિવસ પછી શા માટે? કાગળમાં કેવળ બે જ વાક્ય લખ્યાં હતાં. ઉષા એકદમ વાંચી ગઈ. અરુણ પર લખ્યું હતું:
“મેટા ભાઈ, માતા મૃત્યુશા પર છે, તમને જોવા ઝંખે છે.”
સુરેશની ચિઠ્ઠી હાથમાં લઈને ઉષા નિષ્પદભાવે ઊભી રહી. માતા મૃત્યુશામાં છે ! તમને જોવા ઝંખે છે!” આ શબ્દ વારે વારે તેના મગજમાં ઘૂમવા લાગ્યા. કેઈ અશુભ આશંકાના કારણે તેનું લોહી પણ કંપી ઊઠયું.
અરુણ મિત્રને વિદાય કરી ઘરમાં આવ્યું. ઉષાનું સ્તબ્ધ
