________________
* જીવનસંધ્યા
૫૨
હતા. તે સુમુધર સ્વરે બંસરી છોડી રહ્યો હતો. અરુણની બંસરીને સૂર અલોકિક હતો. ઉષા વાલીન બજાવતી. કેઈ કેઈ દિવસે બંને સૂર મેળવણું સાથે બજાવતાં–ગાતાં. અને સુરેશ આ સૂર-મિલનને ધ્વનિ અભ્યાસગૃહમાં બેઠા બેઠા સાંભળતા. '
આજે આ ગુહમાં અરુણ કે ઉષા કેઈ નથી. એ કેને આ ગૃહનો ત્યાગ કરે પણ એક વર્ષ ઉપર થઈ ગયું પરંતુ સ્મરણે એના એ રહી ગયાં છે. ઉષાના ખંડમાં એના એ ખુરશી ટેબલ એની એ દિશામાં બેઠવેલાં પડયાં છે. સુરેશ હજી પણ તાજા ફેલ લાવીને ભાભીના રૂમમાં ગોઠવી આવે છે. અરુણની પ્રીય બંસરી પણ ટેબલના ખાનામાં એમને એમ પડી છે.
નિર્મળાએ સ્વામી પાસેથી આટલા જ સમાચાર મેળવ્યા છે. ચાંદની રાત્રિ હોય ત્યારે સુગ મેળવીને તે ઘણી વાર અગાશીમાં ચાલી આવે છે, અને નિનિમેષ નયને ઉષાના પરિત્યક્ત સુખના સ્વમચિત્રોને જોઈ રહી છે! આહ બહેન કેવી સુખી હતી!
નિ:શ્વાસથી નિર્મળાનું મન ભરાઈ જાય છે. તે કદિપણ વાત કહી શકતી નથી. તે તે કંગાલના ઘરની પુત્રી છે. સુખ અને શેખની બાબતમાં ઘણા પ્રકારને સંયમ કેળવીને તેના સ્વભાવમાં વાતો કહેવામાં પણ સંયમ સમાઈ ગયા છે. એ કેવી રીતે બન્યું હશે એ કશું કલ્પી શકાતું નથી.
આ સંસારમાં પગલા પાડીને તેણે જે દિશામાં દષ્ટિ કરી એ દિશામાં તેને દેખાયું કે, શ્રાવણના કાળાં વાદળાઓ મળીને એકઠાં થયાં છે, એ વાદળાંઓ રડી રહ્યા છે. સજીવ માનવથી માંડીને ઘરનો નિજીવ સામાન પણ એ વાદળાંની કાળી છાયામાં શ્યામ બની ગયેલ છે. અને પળે પળે ભયને આભાસ થઈ રહ્યો
