________________
જરાવાર આમતેમ ફરી, આડીઅવળી વસ્તુઓ યથાસ્થાને ગોઠવીને ઉષા દિવાનખંડમાં ગઈ અને એક સોફા પર શરીરને ઢાળ્યું.
પ્રથમ તે તેણે એક પુસ્તક લઈ વાંચવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પરતુ એક બે પૃષ્ઠો વાંચતાં જ હૃદય વચ્ચે ભયાનક તોફાન જાગૃત થયું. આહા ! સંતાન સૌભાગ્યવતી નારીનું મનેરમ જીવનચિત્ર કેવું સુંદર હોય ?
ઉષાએ ગ્રંથને ફેંકી દીધું અને પોતાના અંતરની ભાવનાને જ આત્મસમર્પણ કર્યું. છેલ્લા થોડાક દહાડાથી તેના મનમાં વારંવાર પ્રશ્ન ઊઠતો કે: “એકાદ દત્તક લઈએ તો કેવું સારું?” પણ આ પ્રશ્ન અરુણ સમક્ષ ભય અને લજ્જાથી રજૂ કરી શકતી નહી.
ઉષા સમજતી હતી કે અરુણના હૃદયમાં દત્તક લેવાના વિચારને જરા ય સ્થાન નથી. એવી મમતા પણ નથી. ત્યારે શું અરુણ એટલું ય નહિ સમજી શકે કે ઉષાનું એકાંત જીવન કેવું વિષમ બની ગયું છે ?
અરુણ તે પુરુષ છે. કર્મઠ પુરુષ છે. બહારના પ્રચુર કામકાજના અંગે તે પોતાના મનની સમસ્ત ગ્લાનિ, સર્વ શિથિલતા અંતરમાં જ સમાવી શકે છે. તે જ્યારે ઘેર આવે છે ત્યારે પણ તેને અવસર કયાં મળે છે ? અને જે કંઈ સમય મળે છે તે કેવળ કામકાજના થાકના વિશ્રામ પૂરતા જેવાં ય એટલે અ૫ સમય કે મધુર અને સુખરૂપ લાગે છે?
અને ઉષા ? તેના હાથમાં તો એવું કશું કાર્ય નથી જેને લઈને નિ:સંગ સમયની એકાદ કલાક પણ વિતાવી શકે ! ત્યારે આ આશા અને આનંદ વગરનું જીવન કેવી રીતે પસાર કરી શકે ? માયાના કયા બંધને તેના હૃદયને દઢ રાખી શકશે ?
*
*
*
