________________
દુખદ મૌનઃ
ઉષાના અતિ પ્રફુલ્લ વદન સામે દષ્ટિ કરીને અરુણુ આછું હસ્ય. ઉષાએ લજ્જા પામતાં પૂછયું: “હસે છે શા માટે?”
અરુણે આ પ્રશ્ન પર ધ્યાન ન આપતાં અગાઉના પ્રશ્નના અનુસંધાનમાં ઉત્તર આપ્યો. “ના, ડૉકટરને હજી માન્ય નથી. હવે હું ત્યાં જાઉં છું. તું તૈયાર થઈને રહે....” કહીને અરુણ ડૉકટરને મળવા ગયા.
ઉષા પ્રફુલ્લ નજરે ચારેય દિશાએ જોવા લાગી. આસપાસ રહેલી બીજી સ્ત્રીઓ તરફ નજર કરતાં આજે પહેલી જ વાર તેના મનમાં થયું કે: “અરે રે, આ બિચારીઓ અહીં કેમ રહી શકશે? આ ભયંકર કારાગૃહમાં તેઓના દિવસો કેવી રીતે પસાર થશે?”
લગભગ અડધા કલાક પછી અરુણ ર્ડમાં દાખલ થયે.
ઉષા આતુર હદયે રાહ જોઈ રહી હતી, લાડથી બેલીઃ “ઓહો આટલી બધી વાર.....? શું....” પણ તે વાણી પૂર્ણ ન કરી શકી. અરુણની દૃષ્ટિ સામે જોતાં જ સ્તબ્ધ બની ગઈ. ક્ષણ પહેલાં જે પ્રકારના વિપુલ આનંદવડે ઉષાના અંતરની પ્રત્યેક તંત્રીઓ ઝંકૃત થઈ હતી તે કેવળ સ્વામીના એક જ દષ્ટિના આહ્માનથી કે મહાશ માં વિલીન થઈ ગઈ. એ ઊર્મિ હવે સારા ય જીવનમાં ઉષા પ્રાપ્ત નહિ કરી શકે! સર્વસ્વ ગુમાવી બેઠેલાની આર્તવ્યથા અરુણના સુંદર ચહેરાને ઝાંખે કરી રહી હતી. મિનભાવે બંને વિદાય થયા.
માર્ગમાં બંને વચ્ચે કશી વાતચિત ન થઈ. કેઈ કોઈના ચહેરા સામે જોઈ શકાતું નથી. બંનેના ઉરમાં દુઃખની વ્યથા હતી. આશાના મૃત્યુગાન હતાં.
