________________
ઉરનાં સ્મરણ ?
થયે છતાં ય ઐફિસના ગોટાળાનો અંત નહિ આવ્યો હોય? આહૂ! અત્યારે જે અરુણુ પાસે હોય તે .......?
ઉષા જરા ચંચળભાવે ખુરશી પર સ્થિર થઈ ગઈ. અરુણને દિલ્હી જવાને પ્રસંગ અને એ સમયની વિદાયવાણું એના હેયે ઉભરાણી.
દિલ્હી જવાના દિવસે અરુણે ઉષાને હાથ પકડીને કહ્યું હતું કે : “ વરસેથી તને પીડી રહ્યો છું.... પણ આ વખત થોડા સમય તને રજા આપું છું. ” આ શબ્દો સાંભળી ઉષા રડી પડી હતી અને અરુણુના વદન પરનું ચપળ હાસ્ય એ સમયે સૂકાઈ ગયું હતું. તેણે ઉષાના નયને લુછતાં લૂછતાં કહ્યું કે : “ઉષા, આ શું કરે છે? આમ તો તે કદી પણ નથી કર્યું.”
અરુણ ખરેખર અભિભૂત થઈ ગયેલું. તેણે જીવનમાં પહેલી જ વાર ઉષાનું રુદન જોયું–આંસુ અવલક્યાં. તેણે પલભરના મન પછી ઉષાના મસ્તક પર હાથ મૂકીને કહેલું કે: “વધારે દિવસે માટે તો હું જતો નથી ઉષા, બહુ બહુ તે ચાર છે મહિના લાગશે, છતાં ય હું જેમ બનશે તેમ હું વહેલે આવીશ.” આ સાંભળી ઉષા વધુ રડી પડી હતી. અરુણે નેહભર્યા સ્વરે કહ્યું કે : “ઉષા, શું મારા અંતરમાં કશું દર્દ નહિ થતું હોય? પુરુષને પણ અંત:કરણ જેવી એક વસ્તુ હોય છે અને તારા અરુણુને તો છે જ. ”
આ સાંભળીને ઉષાના ગળા સુધી એક સત્ય આવી ચડયું હતું....“અરુણ હું શામાટે રડું છું એ તમે હજી પણ નથી સમજી શકતા ! તમારા ગયા પછી હું અહીંની આવહેલના કેવી રીતે સહી શકીશ?” પરન્તુ આ શબ્દ તેણે સ્વામી સમક્ષ ન
