________________
૧૨૧
સડતી ભીતરમાં :
સદાના માટે આશાના ડુંગર તળે કચરાઇ જાય છે. ઇશ્વર તેને તે જ માગે તેના કરેલા પાપના બદલેા આપે છે.
સુરેખાએ આ સંસારમાં પગલાં પાડીને તેણે જે દિશામાં દૃષ્ટિ કરી તે દિશામાં તેને દેખાયું કે, શ્રાવણુના કાળાં વાદળાંઓ એકઠાં થઈને રડી રહ્યાં છે. વૈધવ્ય તેના તરફ્ ઝેર વર્ષાવી રહ્યું છે અને સંસારની વિશાળ કુંજમાં તેનું સ્થાન રહ્યું નથી.
*
ખાર ખાર મહિનાનાં વ્હાણાં વીતી ચૂકયાં. મનેાહરદાસ હવે ધીમે ધીમે આછા આવવા લાગ્યા, પરન્તુ સુરેખા સમજી ગઇ હતી કે તેઓ છટકવા માગે છે. જેમ એક ભમરા એક ફૂલને રસ ચૂસી લઈને બીજા ફૂલની શોધ કરે છે તેમ મનેહરદાસ પણ બીજાની શેાધ કરી રહ્યા હતા.
સમાજમાં પ્રખ્યાત અને ઊજળા થઇ ક્રતા શેઠ મનેાહરદાસ કેવા છે તે સમાજને ખ્યાલ નહાતા ત્યારે હવે એ સમાજ જાણશે કે આવા કીડાઓને સદાને માટે નાશ કરવા જોઇએ.
આજે ઘણા દિન ખાદ્ય મનેાહરદાસ સુરેખાને ત્યાં આવ્યા હતા. તે આજે તેને અંત સદાને માટે લાવવા માગતી હતી. મૃત્યુની શય્યા પર પડેલી સુરેખા આજે વિહ્વળ મની ગઇ. કરુણુ સ્વરે મેલી : “ કેમ શેઠ, આજે ઘણા દહાડા પછી ? ”
''
મનાહરદાસ સ્નિગ્ધ સ્વરે મેલ્યા : કુસુમ ! હમણા મહુ કામ રહે છે તેથી અવાતું નથી ! ”
કુસુમના નામથી સંધતા મનેાહરદાસને સુરેખાએ ઉગ્ર સ્વરે કહ્યું : યાદ છે ને ? આપે આપેલું વચન કે ‘હું તને મારી
ઃઃ
