________________
૧૧૯
સડતી ભીતરમાં ૩
કરવાની તમન્ના જાગી અને છેવટે એક રાતના સદાને માટે તેણે તેને પંથ ખુલ્લા કરી દીધા. સડતી ભીતરના નેપથ્યમાં સદાને માટે અલેાપ થઇ ગઇઊર્મિભર્યા હૈયે, આશામય તમન્નાઓથી અને હસતે વદને.
મુંબઇ શહેરના આલિશાન ભાગમાં સુરેખાએ પાતાની જગ્યા ખાળી કાઢી કે જ્યાં શ્વેત વસ્ત્રોમાં સજ્જ થયેલ અનેક શ્રીમતા અને કેટ પાટલુનમાં સજ્જ થયેલ ટેાપાવાળાએ આવતા, પરન્તુ તેને આ સાથે કશી નિસ્બત નહેાતી. તેના હૃદયમાં ફ્ક્ત એક જ આશા હતી અને તે આશાના પગથિયે ચડવા આતુર હતી.
સુરેખાને એ પણ જાણવાનું મળ્યું કે: “ સમાજમાં સારા દેખાતાં અને ઊજળા થઇ ફરતાં માનવીએ રઝળતાં રઝળતાં આ આંગણુાઓના શરણે આવે છે. ત્યારે? સમાજ એ જોવા ઈન્તેજાર છે કે સંખ્યામાં દરેાજ વધારા થાય. સમાજ એ સઘળુ જોઇ શકે છે. પણ્...તે એ નથી જોવા ઈચ્છતા કે જે માર્ગમાં જનકલ્યાણ સમાયેલુ છે. વાહૂ ! સમાજ તારા ન્યાય તુ સારી રીતે આપે છે.
સુરેખા હવે ભૂતકાળની સુરેખા જેવી નહેાતી રહી. મહાન્ અલકારાથી અને મહામૂલ્ય વસ્ત્રોથી સજ્જ બની ગઈ હતી. .
હૃદયમાં રહેલી આશા અંતે એક દિવસ જાગૃત થઈ. સુરેખા ઝરુખે બેઠી હતી. માનવીએ આશાતુર હૈયે ચારે કાર ખારીએ તરફ નજર ફેંકી ચાલતા હતા. મનેાહરદાસની પર તેની નજર પડી. સુરેખા એકદમ વિસ્મય પામી ગઈ. તેના મનમાં અનેક શકાઓ જાગૃત થઇ. “ મનેાહરદાસ શું આ ઉમરે પણ આ માગે આવતા હશે ? કદાચ કામસર નીકળ્યા હાય. ના...ના... આ માગે નીકળવાનું ખીજું કારણ શું હાઇ શકે ? ”
