________________
જીવન સંધ્યા
૧૧૮
સુરેખા પ્રત્યે સુરેશ તથા નિર્મળા માનની દ્રષ્ટિથી જોતાં અને બહેન ગણું સત્કારતાં.
કલ્યાણજી શેઠ પુત્રીનાં નસીબને દોષ ગણીને ધૂતકારી કાઢતા. તેના મનમાં પ્રચંડ અગ્નિ ઝઝુમી રહ્યો હતો છતાં તે તેને વધુ ઉગ્ર બનાવવા અડગ થઈને ઊભા ન હોય તેમ ભાસતું હતું.
એક દિવસ સુરેખા ઝરુખા પર બેઠી હતી ત્યારે એક “વર પાડેશીને ત્યાં ચોથી વખત પરણવા આવતો હતો. કન્યા તેર વર્ષની અને વરરાજા તેનાથી ચારગણી મોટી ઉમરના હતા. એ જોઈ તેને વિચાર આવ્યો કે : “આ વૃદ્ધ ચોથી વખત પણ નિર્વિદને પરણે શકે છે અને સમાજનાં માણસો તેમાં અપૂર્વ આનંદ લે છે, પણ કદાચ આ વૃદ્ધને સ્થાને કોઈ સ્ત્રી પુનર્લગ્ન કરે તો સમાજ તેની સામે બંડ ઉઠાવશે જ. એ અન્યાયને ન્યાય બનાવી દેશે. મારા જેવી કેટલી કુમારિકાઓને આ માર્ગે આત્મભેગો અપાતા હશે ? ખેર ! પણ એ સમાજની સામે બંડ ન ઉઠાવી શકાય ? જરૂર ઉઠાવી શકાય. સમાજને બતાવી આપવું જોઈએ કે તું તારી ઘેલછા પાછળ કેટલાયનાં બલિદાને લઈ રહ્યો છે, હું જરૂર બંડ ઉઠાવીશ. મન કઠણ નહિ હોય તો પત્થર મારી ક્રૂર બનાવીશ. ફૂરની સામે ક્રૂરતા જ કરવી જોઈએ. મારા જીવનને આ માગે બેઠા બેઠા પૂર્ણ નહિ કરું, પરંતુ એ જડસમાજને સંપૂર્ણ બતાવીશ. કદાચ મારી પાછળ રહેલી કુમળી બહેનને આત્મબલિદાને ન આપવાં પડે.” ઉપરના વિચારે સુરેખાને ઉગ્ર બનાવી ગયા. - સુરેખાને સમાજમાં તે રહેવું હતું અને વિધવા તરીકે, પરન્તુ તેણી એ સમાજની દષ્ટિએ મનાતું વૈધવ્ય ઝાઝે વખત ન નિભાવી શકી. જીવનને સદા મહાન અલંકારોથી સુશોભિત
