________________
: જીવનસંધ્યા
૧૧૨
હરઘડી, હરપળ અરુણ ઉદાસીન રહેતો. છ-છ મહિનાનાં હાણું વીતવા છતાં અરુણ ઉષાને બીલકુલ વિસર્યો નહોતો. ઉષાની છબીને જોઈને અરુણ કલાકના કલાક સુધી રડતો અને બોલતેઃ “ઉષા ! તું કયાં છે ? તારે અરુણું તને બોલાવી રહ્યો છે. આમ તો જે. ઉષા! શું તું તારા અરુણને ભૂલી ગઈ? મેં તારો એ શું દ્રોહ કર્યો હતો? બોલ તો ખરી. મારા જીવનને તે વિષરૂપી બનાવ્યું પરંતુ જે તેથી તારે આત્મા શાન્ત થયો હોય તો હું આનંદ માનીશ. પણ તારાં નયનમાં તો અર્થ છે. તારી જવાની અનિચ્છા હોવા છતાં પણ અકાળે જવું પડ્યું. તું એ ન ભૂલતી કે તારે અરુણું તને ભૂલી ગયા છે. ના. ના. ઉષા ! તારા વિના એક પળ પણ રહી શકતો નથી. તારે અરુણ તારા સ્પામરૂપી શર્માળ દેહને આલિંગન કરવા તુરત આવશે.”
અરુણે કેટલાંય વિઘોને સામને કર્યો હતો, કેટલેય પરિશ્રમ લીધો હતો પરંતુ આ ઉષાના ત્યાગથી તેના હૃદયને મક્કમ ન બનાવી શકો. ઑફિસે જતો નહિ, નિયમિત આહાર લેતો નહિ. દિનરાત બેચેનીમાં પસાર કરતો. અરુણ તો એની ઉષાની પ્રતિમા પાછળ ઘેલ બની ગયું હતું. - સુરેશ તથા નિર્મળા મૂંઝાતાં હતાં. મોટાભાઈની સ્થિતિ દહાડે દહાડે બગડતી જતી હતી. સુરેશથી એ ન સહેવાયું, એ ન જોઈ શકાયું. સુરેશ મોટાભાઈની તબિયત સારી કરવા ઘણું પ્રયત્ન કરે પરંતુ તે ઘેલ અને વિહ્મળ બનેલે અરુણ તે તેની તુલનામાં જ મસ્ત હોં. તે પોતાની ઉષા સિવાય બીજું જેતે જ નહિ.
કરુણુ કા વચ્ચે અથડાયેલ અરુણ દિવસે દિવસે સૂકાતે જતો હતે.
